ديگر، از شكست‌ها نبايد نااميد گردد.

در نوزدهمين توصيه مى‌فرمايد: «تباه كردن زاد و توشه نوعى فساد است و سبب فاسد شدن معاد»؛ (وَ مِنَ الْفَسَادِ إِضَاعَةُ الزَّادِ وَ مَفْسَدَةُ الْمَعَادِ).

منظور از زاد و توشه در اينجا همان زاد و توشه تقوا براى سفر آخرت است كه اگر انسان آن را از دست دهد آخرت او تباه خواهد شد.

در بيستمين توصيه مى‌فرمايد: «هر كارى سرانجامى دارد (بايد مراقب سرانجام آن بود)»؛ (وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ).

اشاره به اينكه انسان هنگامى كه دست به كارى مى‌زند بايد در عاقبت آن بينديشد و بى‌حساب و كتاب اقدام نكند؛ اگر عاقبت آن نيك است در انجام آن بكوشد و گر نه بپرهيزد.

در غرر الحكم از امام امير مؤمنان على عليه السلام همين جمله با اضافه‌اى نقل شده:

«و لكل امر عاقبة حلوة او مرة؛ هر كار عاقبت شيرين يا تلخ دارد (كه بايد به آن انديشيد)». [1]

در بيست و يكمين توصيه مى‌فرمايد: «آنچه برايت مقدر شده به زودى به تو خواهد رسيد»؛ (سَوْفَ يَأْتِيكَ مَا قُدِّرَ لَكَ).

اشاره به اينكه نبايد بيهوده حرص زد؛ نه بدين معنا كه انسان تلاش براى معاش را رها سازد و كوشش براى بهبود زندگى را فراموش كند، بلكه هدف اين است كه از تلاش‌هاى بيهوده و حريصانه بپرهيزد. همه رواياتى كه به مقدر بودن روزى اشاره مى‌كند نيز ناظر به همين معناست.

در بيست و دومين توصيه مى‌افزايد: «هر بازرگانى خود را به مخاطره مى‌اندازد»؛ (التَّاجِرُ مُخَاطِرٌ). [2]

[1]. غررالحكم، 10913.

[2]. «مخاطر» كسى است كه خود را به خطر مى‌افكند.