الْمُضْعِفُونَ»؛ آنچه به عنوان ربا مى‌پردازيد تا در اموال مردم فزونى يابد، نزد خدا فزونى نخواهد يافت؛ و آنچه را بعنوان زكات مى‌دهيد و تنها رضاى خدا را مى‌طلبيد (مايه بركت و فزونى است و) كسانى كه چنين مى‌كنند داراى پاداش مضاعف‌اند». [1]

حضرت در بيست و چهارمين توصيه مى‌فرمايد: «نه در كمك‌كارِ پست خيرى است و نه در دوستِ متهم»؛ (لَا خَيْرَ فِي مُعِينٍ مَهِينٍ‌ [2]، وَ لَا فِي صَدِيقٍ ظَنِينٍ). [3] زيرا هر گاه فرد پستى انسان را يارى كند غالباً توأم با منت است اضافه بر اين شخصيت انسان در نظر مردم پايين مى‌آيد، زيرا فرد پستى در يارى او است و دوست متهم هر چند حق دوستى را ادا كند سبب متهم شدن انسان و آبرو ريزى او مى‌شود و اينجاست كه بايد عطايش را به لقايش بخشيد.

در بيست و پنجمين توصيه مى‌فرمايد: «تا روزگار در اختيار توست به آسانى از آن بهره گير»؛ (سَاهِلِ‌ [4] الدَّهْرَ مَا ذَلَّ لَكَ قَعُودُهُ).

اشاره به اينكه ممكن است چنين فرصتى هميشه به دست نيايد. اين احتمال نيز در تفسير اين جمله وجود دارد كه هر گاه روزگار با تو مدارا كند تو هم آسان بگير و مدارا كن و به گفته شاعر:

هنگامى كه روزگار زمام خود را در اختيار تو بگذارد آرام با او حركت كن و فشار مياور كه ممكن است چموش و سركش شود.

در بيست و ششمين توصيه مى‌فرمايد: «هيچ گاه نعمتى را كه دارى به خاطر اينكه بيشتر به دست آورى به خطر مينداز»؛ (وَ لَا تُخَاطِرْ بِشَيْ‌ءٍ رَجَاءَ أَكْثَرَ مِنْهُ).

[1]. روم، آيه 39.

[2]. «مهين» به معناى پست و حقير و ضعيف از ريشه «مهانة» گرفته شده است.

[3]. «ظنين» به معناى شخص متهم است از ريشه «ظنّ» به معناى گمان گرفته شده و معناى اسم مفعولى دارد.

[4]. «ساهل» امر از ريشه «مساهلة» به معناى مدارا كردن است.