در دوازدهمين توصيه مى‌فرمايد: «در آنجا كه رفق و مدارا سبب خشونت مى‌شود خشونت مدارا محسوب خواهد شد؛ چه بسا داروهايى كه سبب بيمارى گردد و بيمارى‌هايى كه داروى انسان است»؛ (إِذَا كَانَ الرِّفْقُ خُرْقاً [1] كَانَ الْخُرْقُ.

رِفْقاً رُبَّمَا كَانَ الدَّوَاءُ دَاءً، وَ الدَّاءُ دَوَاءً).

اصل و اساس در برنامه‌هاى زندگى، نرمش و مداراست؛ ولى گاه افرادى پيدا مى‌شوند كه از اين رفتار انسانى سوء استفاده كرده بر خشونت خود مى‌افزايند در مقابل اين افراد خشونت تنها طريق اصلاح است. جمله بعد در واقع به منزله علت براى اين جمله است، زيرا مواردى پيدا مى‌شود كه دوا، درد را فزون‌تر مى‌سازد و تحمل درد، دوا محسوب مى‌شود همان گونه كه شاعر گفته است:

اشاره به اينكه زخم‌هايى است كه تنها درمان آن در گذشته داغ كردن و سوزاندن بود، به يقين در آنجا مرهم نهادن بيهوده و گاه سبب افزايش بيمارى و به عكس گاه بيمارى‌هايى عارض انسان مى‌شود كه سبب بهبودى از بيمارى‌هاى مهم‌ترى است.

در سيزدهمين توصيه مى‌فرمايد: «و گاه كسانى كه اهل اندرز نيستند اندرزى مى‌دهند و آن كس كه (اهل اندرز است و) از او نصيحت خواسته شده خيانت مى‌كند»؛ (وَ رُبَّمَا نَصَحَ غَيْرُ النَّاصِحِ، وَ غَشَ‌ [2] الْمُسْتَنْصَحُ). [3]

اشاره به اينكه هميشه نبايد به سخنان كسانى كه اهل نصيحت نيستند بدبين بود؛ گاه مى‌شود از آنها سخن حكمت آميز و ناصحانه‌اى صادر مى‌گردد و به عكس، خيرخواهان نصيحت‌گو، گاه از روى خطا و حسادت و عوامل ديگر در نصيحت خود خيانت مى‌كنند، بنابراين هميشه نبايد به آنها خوش‌بين بود و در

[1]. «خرق» به معناى خشونت به خرج دادن (ضد رفق و مدارا كردن.)

[2]. «غشّ» از ريشه «غش» (به كسر غين) به معناى خيانت كردن است.

[3]. «المستنصح» (به صورت اسم مفعول) به معناى كسى است كه از او نصيحت مى‌طلبند.