تقسيم مى‌كند و مى‌فرمايد: «جز اين نيست كه دنياپرستان همچون سگ‌هايى هستند كه پيوسته پارس مى‌كنند (و براى تصاحب جيفه‌اى بر سر يكديگر فرياد مى‌كشند) يا درندگانى كه در پى دريدن يكديگرند، در برابر يكديگر مى‌غرند، و زوزه مى‌كشند، زورمندان، ضعيفان را مى‌خورند و بزرگ‌ترها كوچك‌ترها را مغلوب مى‌سازند يا همچون چهارپايانى هستند كه دست و پايشان (به وسيله مستكبران) بسته شده (و بردگان سرسپرده آنهايند) و گروه ديگرى همچون حيواناتى هستند رها شده در بيابان (شهوات)»؛ (فَإِنَّمَا أَهْلُهَا كِلَابٌ عَاوِيَةٌ [1]، وَ سِبَاعٌ ضَارِيَةٌ [2]، يَهِرُّ [3] بَعْضُهَا عَلَى‌ بَعْضٍ، وَ يَأْكُلُ عَزِيزُهَا ذَلِيلَهَا، وَ يَقْهَرُ كَبِيرُهَا صَغِيرَهَا، نَعَمٌ‌ [4] مُعَقَّلَةٌ [5]، وَ أُخْرَى‌ مُهْمَلَةٌ). [6]

به راستى تقسيمى است بسيار جالب و دقيق، زيرا:

گروهى از مردم دنيا همچون سگانى هستند كه كنار جيفه‌اى آمده‌اند و هر كدام سعى دارد جيفه را در اختيار خودش بگيرد، پيوسته بر ديگرى فرياد مى‌زند و با فريادش مى‌خواهد او را از جيفه دور سازد. نمونه روشن آن همان ثروتمندان از خدا بى‌خبرى هستند كه پيوسته سعى دارند ثروت بيشترى را تصاحب كنند و ديگران را از آن دور سازند؛ گاه بر سر آنها فرياد مى‌كشند گاه به دادگاه‌ها متوسل مى‌شوند و از طريق وكلاى مزدور و پرونده سازى به تملك اموال ديگران مى‌پردازند. در ميان دولت‌ها نيز گاه چنين رقابتهايى وجود دارد كه از طريق جنگ سرد و تبليغات پر حجم دروغين سعى مى‌كنند بازارهاى مصرف دنيا را در

[1]. «عاوية» به معناى سگ‌هايى است كه فرياد مى‌كشند و پارس مى‌كنند.

[2]. «ضارية» به معناى درنده است و از ريشه «ضرو» بر وزن «ضرب» به معناى درنده‌خويى گرفته شده است.

[3]. «يهر» از ريشه «هرير» به معناى زوزه كشيدن است.

[4]. «نعم» به معنى چهارپاست؛ ولى غالبا به شتر اطلاق مى‌شود (اين واژه گاه معنى مفرد دارد و گاه به معناى جمعى استعمال مى‌شود كه در اين صورت شتر و گاو و گوسفندان را شامل مى‌شود.)

[5]. «معقلة» به معناى بسته شدن با عقال است. عقال، طناب مخصوصى است كه زانوى شتر را با آن مى‌بندند.

[6]. «مهملة» يعنى رها شده و در اينجا به معناى حيوان رها شده است.