اختيار خود بگيرند.

گروهى از مردم دنيا كه نمونه آن در عصر ما دولت‌هاى نيرومند و زورگو هستند (يا ثروتمندانى كه از آنها پشتيبانى مى‌كنند) پيوسته در رقابتى ناسالم تلاش و كوشش مى‌كنند كه منابع ثروت را از چنگال يكديگر بربايند و براى رسيدن به مقصود خود گاه جنگ‌هاى خونينى به را بيندازند كه هزاران انسان بى‌گناه در آن به خاك و خون كشيده مى‌شوند و شهرها و آبادى‌ها را ويران مى‌سازند. آرى اين گرگانِ خون‌خوار بر سر جيفه دنيا پيوسته مى‌غرند و زوزه مى‌كشند و آنها كه نيرومندترند ضعيفان را پايمال مى‌كنند و آنها كه بزرگ‌ترند كوچك‌ترها را نابود مى‌سازند.

بنابراين گروه سوم گروه بى‌دست و پايى هستند كه براى تحصيل متاع دنيا به هر ذلتى تن در مى‌دهند و اسير و برده جهان‌خواران مى‌شوند در حالى كه گروه چهارم همچون حيوانات سركشى هستند كه در بيابان به هر سو مى‌روند و به تعبير امام عليه السلام در ادامه اين سخن: «عقل خود را گم كرده (و راه‌هاى صحيح را از دست داده‌اند) و در طرق مجهول و نامعلوم گام گذارده‌اند آنها همچون حيواناتى هستند كه در وادى پر از آفتى رها شده و در سرزمين ناهموارى به راه افتاده‌اند»؛ (قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا، وَ رَكِبَتْ مَجْهُولَهَا سُرُوحُ‌ [1] عَاهَةٍ [2] بِوَادٍ وَعْثٍ). [3]

سپس مى‌افزايد: «نه چوپانى دارند كه آنها را به راه صحيح هدايت كند و نه كسى كه آنها را به چراگاه مناسبى برساند (در حالى كه) دنيا آنان را در طريق نابينايى به راه انداخته و چشم‌هايشان را از ديدن نشانه‌هاى هدايت برگرفته در نتيجه در وادى حيرت سرگردان شده و در نعمت‌ها و زرق و برق‌هاى دنيا غرق‌

[1]. «سروح» جمع «سرح» بر وزن «شرح» به معناى حيوانى است كه آن را در بيابان براى چريدن، آزاد مى‌گذارند.

[2]. «عاهة» به معناى آفت است.

[3]. «وعث» به معناى شن‌زار است كه با كندى مى‌توان در آن حركت كرد.