انسان در دنيا در محاصره چهار عامل خطرناك است؛ يكى از آنها انواع آفتهايى مانند سيلها و زلزله‌ها و بيمارى‌ها و جنگ‌هاست كه از بيرون به انسان تحميل‌مى‌شود و ديگر مصائبى است كه از داخل به آن گرفتار مى‌گردد؛ مانند از دست دادن اعضاى مختلف بدن يا بستگان و نزديكان، و از سوى سوم و چهارم هوا و هوس سركش كه از درون بر انسان فشار مى‌آورد و شيطانى كه از برون انسان را وسوسه مى‌كند.

اين چهار عامل در همه جا انسانها را احاطه كرده و ممكن است انسان با تهذيب نفس، هوا و هوس را و با ايستادگى در برابر وسوسه‌هاى شيطان، او را مهار كند و از اين دو عامل هلاكت برهد؛ ولى آفتها و مصيبتها براى همه كس و در هر زمان و مكان غير قابل اجتناب است؛ لذا امام عليه السلام در جاى ديگر دنيا را سرايى مى‌داند كه در لابه‌لاى بلاها و آفتها پيچيده شده است: (دار بالبلاء محفوفة و بالغدر معروفة). [1]

تعبير به «دَوَاعِي‌» در مورد آفتها و مصيبتها اشاره به اسباب آن است كه زندگى انسانها را احاطه كرده است.

و تعبير به «الْهَوَى الْمُرْدِي‌» اشاره به هوا و هوسى است كه انسان را به هلاكت مادى و معنوى مى‌كشاند، زيرا «رداء» به معناى هلاكت يا هوا و هوسى است كه انسان را به سقوط مى‌كشاند، در نتيجه هواى نفس باعث سقوط از مقام والاى انسانيّت و سقوط در درون جهنم است.

جمله «وَ فِيهِ يُشْرَعُ بَابُ هَذِهِ الدَّارِ» اشاره به اين است كه راه نفوذ در اين خانه خطرناك، شيطان است؛ هرچند بقيه عوامل هر كدام در جاى خود مشكل‌آفرين است.

امام عليه السلام در ادامه به بيان بخش چهارم اين قباله پرداخته و بهاى اين ملك را اين گونه بيان مى‌فرمايد: «اين خانه را فريب خورده آرزوها از كسى كه در سرآمد

[1]. نهج البلاغه، خطبه 226.