أُزْعِجَ‌ [1] لِلرَّحِيلِ، اشْتَرَى‌ مِنْهُ دَاراً مِنْ دَارِ الْغُرُورِ، مِنْ جَانِبِ الْفَانِينَ، وَ خِطَّةِ [2] الْهَالِكِينَ).

قابل توجّه اينكه براى تنظيم اسناد، معمولًا جهات زير رعايت مى‌شود:

1. نام فروشنده و خريدار.

2. آدرس و نشانى ملك مورد معامله.

3. حدود چهارگانه و در وردى آن.

4. قيمت و بها.

5. تعيين مسئول در برابر كشف فساد.

6. گواهان.

امام عليه السلام در اين قباله‌اى كه براى شريح نوشته است نخست به اوصاف خريدار و فروشنده وسپس به نشانى و محل ملك اشاره فرمود كه در جمله‌هاى بالا گذشت.

آنگاه به قسمت سوم؛ يعنى تعيين حدود چهارگانه آن پرداخته و مى‌فرمايد:

«اين خانه چهار حد دارد: «حد اوّل به اسباب آفات و بلاها، و حد دوم به عوامل مصائب، و حد سوم به هوا و هوسهاى مهلك و حد چهارم به شيطان گمراه كننده منتهى مى‌شود و درب خانه از همين جا گشوده خواهد شد»؛ (وَ تَجْمَعُ هَذِهِ الدَّارَ حُدُودٌ أَرْبَعَةٌ: الْحَدُّ الْأَوَّلُ يَنْتَهِي إِلَى‌ دَوَاعِي‌ [3] الْآفَاتِ، وَ الْحَدُّ الثَّانِي يَنْتَهِي إِلَى‌ دَوَاعِي الْمُصِيبَاتِ، وَالْحَدُّ الثَّالِثُ يَنْتَهِي إِلَى الْهَوَى الْمُرْدِي، وَالْحَدُّ الرَّابِعُ يَنْتَهِي إِلَى الشَّيْطَانِ الْمُغْوِي‌ [4]، وَ فِيهِ يُشْرَعُ‌ [5] بَابُ هَذِهِ الدَّارِ).

[1]. «ازعج» از «ازعاج» به معناى راندن و از جا كندن گرفته شده است.

[2]. «خطّه» در اصل به معنى زمينى است كه انسان آن را انتخاب كرده و آن را علامت گذارى و خط كشى نموده است، از ريشه «خط» گرفته شده سپس به معناى منطقه و ناحيه و كوى به كار رفته است و در جمله بالا همين معناى اخير اراده شده است.

[3]. «داوعى» جمع «داعية» به معناى سبب است.

[4]. «المغوى» اسم فاعل از «اغواء» به معناى گمراه كننده است.

[5]. «يشرع» از ريشه «اشراع» در اينگونه موارد به معناى گشودن است.