هجوم حوادث روزگار و زشتى‌هاى گردش شب و روز آن را بر حذر دار»؛ (وَ بَصِّرْهُ فَجَائِعَ الدُّنْيَا، وَ حَذِّرْهُ صَوْلَةَ الدَّهْرِ وَ فُحْشَ‌ [1] تَقَلُّبِ اللَّيَالِي وَ الْأَيَّامِ).

گاه بر قلب انسان پرده‌هاى غفلت و هوا و هوس چنان فرو مى‌افتد كه از درك حقايق مربوط به زندگى و سعادت خويش باز مى‌ماند. براى كنار زدن اين پرده‌هاى غفلت و بينا ساختن دل، چيزى بهتر از آن نيست كه انسان حوادث تلخ دنيا و آفات و بلاها و دگرگونى‌هاى ناگهانى را كه در زندگى قدرتمندان جهان نمونه‌هاى زيادى از آن ديده مى‌شود، مورد دقت قرار دهد و بينايى را به دل باز گرداند.

تعبير به‌ «فَجَائِعَ الدُّنْيَا» اشاره به فجايع مردم دنياست كه همواره دگرگونى‌هايى را به دنبال دارد، يا اشاره به حوادث تلخى است كه ناخواسته در زندگى انسان‌ها رخ مى‌دهد.

جمله «صَوْلَةَ الدَّهْرِ» با توجّه به اينكه «صولة» به معناى حمله قاهرانه است، خواه اين حمله از سوى حيوان درنده‌اى باشد يا انسان نيرومندِ ظالم، اشاره به آفات و بلاها و بيمارى‌ها و ناكامى‌هاست كه همچون حيوان درنده‌اى به انسان حمله مى‌كند در حالى كه در مقابل آن قادر به دفاع از خويشتن نيست.

فقره‌ «فُحْشَ تَقَلُّبِ اللَّيَالِي وَ الْأَيَّامِ» با توجّه به اينكه فحش به معناى هر گونه كار زشت و ناخوشآيند است اشاره به اين دارد كه با گذشت روزها و شب‌ها درگرگونى‌هاى ناخوشآيندى در زندگى فرد و جوامع بشرى رخ مى‌دهد و فضاى زندگى را تيره و تار مى‌سازد. اگر انسان در اين امور دقت كند بر بينايى او نسبت به حقايق اين جهان و مسير صحيح زندگى مى‌افزايد.

[1]. «فحش» به هر كارى گفته مى‌شود كه از حد اعتدال خارج شود و صورت زشتى به خود بگيرد به همين دليل به تمام منكرات و قبايح آشكار، فحش و فحشا گفته مى‌شود، هر چند در عرف امروز ما، فحشا در مورد انحرافات جنسى به كار مى‌رود. (فحش گاهى معناى مصدرى دارد و گاه معناى اسم مصدرى).