جالب اين است كه در تاريخ طبرى آمده است كه يكى از راويان خبر به نام ابوالطفيل مى‌گويد: قبل از پيوستن لشكر كوفه به ما على عليه السلام فرمود: دوازده هزار نفر به اضافه يك نفر از كوفه به يارى شما مى‌شتابند و مى‌گويد من از اين خبر دقيق در تعجب فرو رفتم و با خود گفتم بايد آنها را به دقت بشمارم بر سر راه لشكر به مكان مرتفعى نشستم و آنها را به دقت شماره كردم و همان‌گونه كه على عليه السلام گفته بود آنها دوازده هزار و يك نفر بودند نه كمتر و نه بيشتر. [1]

نكته: سرنوشت شورشيان جمل‌

هر مورخ محقّق، بلكه هر انسان آگاهى كه تاريخچه جنگ جمل را مطالعه كند مى‌داند كه على عليه السلام گذشته از آنكه به وسيله پيغمبر اكرم منسوب به خلافت بود، توده‌هاى عظيم مردم با او بيعت كردند و رسماً به عنوان خليفه مسلمين با پايگاهى مردمى قوى‌تر از خلفاى پيشين، زمام امور را به دست گرفتند؛ ولى دلباختگان ثروت و مقام بر او شوريدند و خونهاى زيادى در اين راه ريخته شد به يقين همه آنها گناهكار و متمرد بودند و هيچ عذرى از آنها پذيرفته نيست.

ولى جالب است كه ابن ابى الحديد در شرح نهج‌البلاغه خود سخنى در اين زمينه دارد كه خلاصه‌اش چنين است؛ او مى‌گويد: متكلمان و ارباب علم عقائد درباره شورشيان جمل و سرنوشت كسانى كه در آن واقعه حاضر شدند اختلاف كردند، اماميّه معتقدند تمامى اصحاب جمل اعم از رؤسا و پيروان كافر شدند (چون بر امام وقت و بر ضد حكومت اسلامى خروج كردند) درحالى كه گروهى از اهل سنّت مى‌گويند: اينها مجتهد بودند و اجتهادشان آنان را به اين راه كشاند، بنابراين گناهى نداشتند. ما نه آنها را خطاكار مى‌دانيم و نه على عليه السلام و اصحابش را.

[1]. تاريخ طبرى، ج 3، ص 513.