گروه سومى مى‌گويند: اصحاب جمل خطاكار بودند؛ ولى خطاى آنها بخشوده است؛ مانند خطاى مجتهد در مسائل فرعيّه و اين عقيده اكثر اشاعره است.

سپس مى‌افزايد اصحاب ما (معتزله كه ابن ابى الحديد از آنها بود) مى‌گويند:

تمام آنها گمراه بودند مگر كسانى كه بعداً توبه كردند؛ آنها مى‌گويند: عايشه از كسانى بود كه توبه كرد و همچنين طلحه و زبير، اما عايشه در روز جمل اعتراف به خطا كرد و از على عليه السلام تقاضاى عفو نمود و روايات متواتره درباره اظهار پشيمانى او به دست ما رسيده است. او مى‌گفت: اى كاش من ده پسر از پيغمبر آورده بودم و همه آنها در حيات من مى‌مردند و بر آنها اشك مى‌ريختم؛ ولى روز جمل به وجود نيامده بود و گاه مى‌گفت: اى كاش قبل از روز جمل مرده بودم و نيز روايت شده كه هر زمان به ياد روز جمل مى‌افتاد آنقدر اشك مى‌ريخت كه مقنعه‌اى كه بر سر داشت تر مى‌شد. طلحه و زبير نيز از كار خود توبه كردند. [1]

ولى اين سؤال را از ابن ابى الحديد و امثال او داريم كه اگر كسى دست به كارى زد كه خونهاى گروهى از مسلمين ريخته شود آيا در برابر چنين حق الناس عظيمى، اظهار ندامت و پشيمانى و اشك ريختن كفايت مى‌كند يا بايد حق الناس‌ها را جبران كرد؟

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى الحديد، ج 14، ص 24