در دستور پنجم آنها را به شدت از تفرقه بر حذر مى‌دارد مى‌فرمايد: «از پراكندگى و تفرقه سخت بپرهيزيد، بنابراين هنگامى كه توقف كرديد و پياده شديد، همه با هم پياده شويد و هر گاه كوچ كرديد همه با هم كوچ كنيد»؛ (وَ إِيَّاكُمْ وَ التَّفَرُّقَ: فَإِذَا نَزَلْتُمْ فَانْزِلُوا جَمِيعاً، وَ إِذَا ارْتَحَلْتُمْ فَارْتَحِلُوا جَمِيعاً).

با توجّه به اينكه امام عليه السلام اين دستورات را به «زياد بن نضر حارثى» و «شريح بن هانى» كه سركرده مقدمه لشكر بودند بيان مى‌كند منظور اين است كه مقدمه لشكر به صورت پراكنده عمل نكنند و همه با هم باشند تا ضعف و فتور به آنها دست ندهد.

حضرت در ششمين دستور شيوه آسايش شبانه لشكر را بيان كرده و مى‌فرمايد: «و هنگامى كه پرده‌هاى تاريكى شب شما را پوشاند، نيزه‌داران را با نيزه به صورت دايره‌اى در اطراف لشكر قرار دهيد (و لشكر در وسط آن استراحت كند)»؛ (وَ إِذَا غَشِيَكُمُ اللَّيْلُ فَاجْعَلُوا الرِّمَاحَ كِفَّةً). [1]

اين همان چيزى است كه در دنياى امروز نيز چه در ميدان جنگ و چه در غير آن افرادى را مى‌گمارند كه به اصطلاح كشيك دهند و از لشكر يا اماكن حساس در داخل شهرها و پادگان‌ها مراقبت به عمل آورند و به محض اينكه احساس خطرى كنند، زنگ‌هاى بيدار باش را به صدا در بياورند و امروز به عنوان نيروى حفاظت از آن ياد مى‌شود.

در هفتمين و آخرين دستور به بدنه لشكر نيز توصيه مى‌كند كه هنگام استراحت شبانه به سراغ خواب عميق نروند همانند كسانى كه آسوده در خانه‌هايشان در بستر مى‌خوابند. مى‌فرمايد: «ولى خوابتان بايد بسيار سبك و كوتاه باشد همچون شخصى كه آب را جرعه جرعه مى‌نوشد و يا مضمضه‌

[1]. «كفة» جمع «كفاف» به معناى شيئى مدوّر است و كفّه ترازو را به همين مناسبت كفّه مى‌گويند كه به صورت دايره مى‌باشد.