نگه مى‌داشتى. امام عليه السّلام برآشفت و اين سخن را ايراد كرد. كه در واقع از سه بخش تشكيل شده است:

بخش اوّل را به بحثى كلى و جامع و كوبنده درباره تبرّى از ظلم و ستم آغاز كرده و مى‌فرمايد: به هيچ قيمتى حاضر نيست كمترين ظلم و ستمى روا دارد و خشم و غضب پروردگار را براى خود بخرد.

بخش دوم به ذكر يكى از مصداقهاى روشن اين مطلب مى‌پردازد و داستان تنگدستى برادرش عقيل و انتظار نابجاى او را از بيت المال بيان مى‌فرمايد كه چگونه با «حديده محماة» (آهن تفتيده) به او پاسخ داد.

بخش سوم را به ياد كرد مصداق زنده ديگرى از بيزاريش از ظلم و ستم اختصاص مى‌دهد و داستان «اشعث بن قيس» منافق و حلواى ملفوفه را ذكر مى‌كند و با جمله‌هاى بسيار رسا و گويا و بى‌نظير در زمينه تبرّى از ظلم و ستم و پايمال كردن حقوق ديگران گفتار خود را پايان مى‌دهد.