224 و من كلام له عليه السّلام يتبرّأ من الظّلم‌

از سخنان امام عليه السّلام است كه در آن از ظلم و ستم تبرّى مى‌جويد (و داستان معروف عقيل و آهن تفتيده را بيان مى‌كند). [1]

خطبه در يك نگاه‌

به گفته بعضى از شارحان نهج البلاغه اين سخن را زمانى على عليه السّلام بيان فرمود كه بعضى از اطرافيان به آن حضرت خرده گرفتند كه «معاويه» در سايه بذل و بخشش فراوان از بيت المال افراد را به سوى خود جذب مى‌كند و چه خوب بود كه شما هم از سختگيرى در امر بيت المال مى‌كاستى و افراد سركش را راضى‌

[1]. سند خطبه:

از كسانى كه قبل از مرحوم سيّد رضى اين خطبه را نقل كرده‌اند مرحوم شيخ صدوق است كه آن را در كتاب امالى خود آورده و از كسانى كه بعد از سيّد رضى آن را آورده‌اند سبط ابن الجوزى در كتاب تذكره است كه آن را از ابن عباس از امير مؤمنان على عليه السّلام نقل كرده و زمخشرى در ربيع الابرار و ابن شهر آشوب در مناقب است و از كلام صدوق در امالى استفاده مى‌شود كه آنچه مرحوم سيّد رضى در اين خطبه آورده بخشهايى از يك خطبه طولانى است كه در آنجا آمده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 159)