او ارزانى داشته است بجا آورد و به دنبال آن در اين بخش از خطبه دست به درگاهش برمى‌دارد و تقاضاى نعمتهايى مى‌كند كه مكمّل نعمتهاى پيشين است و در سه جمله كه هر جمله با «اللّهم» شروع مى‌شود خواسته‌هاى خود را در پيشگاه الهى عرضه مى‌دارد:

نخست مى‌گويد: «خداوندا!» به تو پناه مى‌برم با آنكه در سايه بى‌نيازى تو هستم، فقير شوم و با آنكه در پرتو هدايت تو قرار گرفته‌ام گمراه گردم يا در سايه حكومت تو بر من ستم شود يا با اينكه همه چيز در دست توست مغلوب و مقهور گردم»؛ (اللّهمّ إنّي أعوذ بك أن أفتقر في غناك، أو أضلّ في هداك، أو أضام‌ [1] في سلطانك، أو أضطهد [2] و الأمر لك!).

اين چهار جمله كه همه بازگشت به توحيد افعالى مى‌كند اشاره به اين است كه غنا و بى‌نيازى، هدايت و پيروزى و غلبه بر دشمن و مشكلات همه در سايه لطف خدا ميسّر است؛ همان گونه كه قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ» اى مردم! همه شما فقير هستيد و غنىّ و بى‌نياز تنها خداست» [3] و مى‌فرمايد: « «مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِي» كسى را كه خدا هدايت كند تنها او هدايت يافته است» [4] و نيز مى‌فرمايد: « «إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ» اگر خداوند شما را يارى كند هيچ كس بر شما غلبه نخواهد كرد». [5]

حضرت در دومين دعا و درخواست، عرضه مى‌دارد: «خداوندا! نخستين موهبت از مواهب خويش را كه از من مى‌گيرى جان من قرار ده و جانم نخستين وديعه از ودايع نعمتهايت باشد كه از من باز مى‌ستانى (و چشم و گوش و ساير

[1]. «أضام» از ريشه «ضيم» بر وزن «عين» به معناى ظلم كردن و خوار نمودن گرفته شده است.

[2]. «أضطهد» از ريشه «ضهد» بر وزن «مهد» به معناى مقهور ساختن گرفته شده است و «اضطهاد» به معناى تأكيد در مقهور نمودن است.

[3]. فاطر، آيه 15.

[4]. اعراف، آيه 178.

[5]. آل عمران، آيه 160.