اعضايم را تا پايان عمر سالم بدار)»؛ (اللّهمّ اجعل نفسي أوّل كريمة تنتزعها من كرائمي، و أوّل وديعة ترتجعها من ودائع نعمك عندي!).

«كريمة» در اصل به معناى شخص باارزش و اشياى گرانبهاست و در جمله مورد بحث، اشاره به اعضاى مهم انسان؛ مانند چشم و گوش و زبان است كه گاه به عنوان موهبت الهى و گاه وديعه خداوند ذكر شده است كه هم اشاره به لطف و رحمت الهى است و هم اشاره به اينكه نعمتها وديعه‌هايى است و سرانجام باز گرفته مى‌شود.

در هر حال مضمون اين دعا همان است كه به صورت ديگرى در دعاهاى ساير معصومان آمده است؛ در دعاى رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله در اعمال شب نيمه شعبان مى‌خوانيم: «اللّهمّ أمتعنا بأسماعنا و أبصارنا و قوّتنا ما أحييتنا و اجعله الوارث منّا؛ خداوندا نعمت گوش و چشم و قوّت جسم و جان ما را تا زمانى كه زنده‌ايم بر ما ارزانى دار و آنها را وارث ما قرار ده». [1]

راستى چنين است كه انسان اگر در اواخر عمر نعمت چشم و گوش و قدرت و جسم و روح را از دست بدهد به مرده متحركى مبدّل مى‌شود كه شهد حيات در كام او از زهر هم تلخ‌تر است و هر لحظه آرزوى مرگ و رهايى از آن حالت مى‌كند.

بديهى است منظور از دعاى فوق اين نيست كه خداوند در پايان عمر نخست جان انسان را بگيرد و بعد از مدّتى چشم و گوش او را، بلكه منظور اين است كه تا پايان عمر تمام اعضاى او سالم باشند.

در سومين درخواست، عرضه مى‌دارد: «خداوندا! به تو پناه مى‌بريم كه از گفتارت روى‌گردان شويم يا به كناره‌گيرى از آيينت فريفته گرديم يا هوا و هوسهاى سركش ما را به پيروى از خود بكشاند و از هدايتهاى تو باز دارد»؛

[1]. بحار الانوار، ج 95، ص 413، دعاى شب نيمه شعبان.