امام عليه السّلام عرضه مى‌دارد كه تو را به سبب ايمان آميخته با آرامش كامل شكر و سپاس مى‌گويم.

و از آنجا كه يكى از مهمترين مقامات عارفان و مقرّبان درگاه خداوند تسليم در برابر فرمان او و اعتراف به نقصان است، امام عليه السّلام در ادامه اين سخن چنين عرضه مى‌دارد: « (خداوندا) شب را به روز آوردم در حالى كه بنده مملوكى هستم كه به نفس خويش ستم نمودم خداوندا! تو حجّت را بر من تمام كرده‌اى و من حجّتى (در ارتكاب گناه در برابر) تو ندارم، جز آنچه تو بخشيده‌اى نمى‌توانم چيزى به دست آورم، و جز آنچه مرا از آن حفظ كرده‌اى توان حفظ خود را ندارم»؛ (أصبحت عبدا مملوكا ظالما لنفسي، لك الحجّة عليّ و لا حجّة لي. و لا أستطيع أن آخذ إلّا ما أعطيتني، و لا أتّقي إلّا ما وقيتني).

برترين افتخار انسان اين است كه بنده خدا باشد همان چيزى كه امام عليه السّلام در سخن ديگرى فرمود: «إلهي كفى بي عزّا أن أكون لك عبدا». [1]

و تعبير «ظالما لنفسي» اشاره به اين است كه انسان هيچ‌گاه نمى‌تواند حقّ عبوديت پروردگار را انجام دهد. جايى كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله عرضه مى‌دارد: «إلهي ما عبدناك حقّ عبادتك» [2] ديگران به طريق اولى بايد اعتراف به تقصير كنند.

(1). خصال صدوق، ج 2، ص 420، ح 14.

(2). بحار الانوار، ج 68، ص 23.