بقاى نسل انسان و وجود فرزندان صالح كه ثواب اعمالشان و نتايج كارهايشان، هم به خودشان و به پدر و مادر عايد شود نيز نعمت بزرگ ديگرى كه در جمله‌ «و لا مقطوعا دابري» به آن اشاره شده است.

سپس اشاره به شش نعمت مهمّ ديگر كه شايسته هرگونه حمد و سپاس است كرده، مى‌فرمايد: «و (شكر مى‌كنم خدايى را كه) مرا مرتد از دين و منكر پروردگارم و وحشت‌زده از ايمانم و گرفتار به اختلال در عقلم نكرد، و مرا به كيفر و عذابهايى كه امّتهاى پيشين را با آن مجازات نمود، مجازات نكرد»؛ (و لا مرتدّا عن ديني، و لا منكرا لربّي، و لا مستوحشا من إيماني، و لا ملتبسا [1] عقلي، و لا معذّبا بعذاب الأمم من قبلي).

بسيار مى‌شود كه انسان در آغاز كار مشمول نعمتهاى مهمّ الهى است؛ ولى در ادامه راه آنها را از دست مى‌دهد: تعدادى از جمله‌هاى بالا اشاره به تداوم نعمتهاست؛ نعمت دين و ايمان و عقل، بنابراين هم شمول نعمت، شايسته حمد و شكر است و هم بقا و تداوم آن، زيرا اگر لطف خدا شامل حال نباشد هر لحظه نعمتها در معرض زوال است.

جمله‌ «و لا منكرا لربّي» بعد از جمله‌ «و لا مرتدّا عن ديني» از قبيل ذكر خاص بعد از عام است.

جمله‌ «و لا معذّبا بعذاب ...» اشاره به عذابهاى دردناك و وحشتناكى است كه بر بعضى از امّتهاى پيشين نازل شد؛ مانند صاعقه، طوفانهاى بسيار شديد و زلزله‌هاى ويرانگر و آفات سخت و سنگين در جسم و جان.

جمله‌ «و لا مستوحشا من إيماني» اشاره به اين است كه انسان گاه ايمان دارد؛ ولى از اين مى‌ترسد كه آلوده به خطاهايى بشود و يا در معرض زوال قرار گيرد.

[1]. «ملتبس» از ريشه «لبس» بر وزن «حبس» به معناى اشتباه گرفته شده و «ملتبسا عقلى» به معناى به‌هم ريختن فكر و عقل است.