مى‌گويد: « «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ» اگر مردمى كه در شهرها و آبادى‌ها زندگى مى‌كنند ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌كردند، درهاى بركات آسمان و زمين را بر آنها مى‌گشوديم». [1] و نيز مى‌فرمايد:

« «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ» آن‌كس كه تقوا پيشه كند خداوند راه نجات از مشكلات را به روى او مى‌گشايد و از آنجا كه انتظار آن ندارد، به او روزى مى‌دهد». [2]

رابطه تقوا با اين امور تنها رابطه‌اى معنوى نيست. از نظر تحليل‌هاى عقلى نيز همين‌گونه است.

جوامعى را مى‌شناسيم كه بر اثر رعايت تقوا و اعتماد به يكديگر توانستند با همكارى يكديگر مشكلات عظيم را حل كنند و اختلافات و منازعات و پرونده‌هاى جزايى و كيفرى در آنها به حداقل رسيده است.

جالب است كه در ماه مبارك رمضان كه روزه‌داران به مقتضاى‌ «لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» [3] از تقواى بيشترى برخوردار مى‌شوند، آمار جرائم و جنايات به شدت كاهش مى‌يابد و به هنگامى كه مردم به سفرهاى معنوى، همچون زيارت خانه خدا مى‌روند مشكلات اجتماعى ناشى از مشكلات اخلاقى به سرعت فروكش مى‌كند، زيرا تقوا عامل بازدارنده‌اى در برابر تمام اين مشكلات است.

در يك جامعه باتقوا بدهكاران به دنبال طلبكاران مى‌گردند و اغنيا به سراغ نيازمندان مى‌روند؛ افرادى كه سنگينى حقوق ديگران را بر دوش خود احساس مى‌كنند راه نجات از آن را جستجو مى‌كنند و به اين ترتيب رابطه تقوا و فرونشستن مشكلات و فزونى بركات هم تفسير معنوى دارد و هم تفسير مادّى.

[1]. اعراف، آيه 96.

[2]. طلاق، آيه 2 و 3.

[3]. بقره، آيه 183.