سپس امام عليه السّلام در پايان اين بخش از خطبه بار ديگر به مسئله تقوا بازمى‌گردد و بر آن چيزى كه اين بخش با آن آغاز شده بود بار ديگر تأكيد مى‌ورزد و مى‌فرمايد: «حال كه چنين است (و تقوا و اطاعت پروردگار اين همه بركات بى‌مانند و گسترده دارد) تقواى خداوند پيشه كنيد، همان خداوندى كه با پند و اندرزش به شما سود بخشيده و به وسيله رسالتش شما را اندرز داده و با نعمتش بر شما منّت نهاده است»؛ (فاتّقوا اللّه الّذي نفعكم بموعظته، و وعظكم، برسالته، و امتنّ عليكم بنعمته).

اين اوصاف سه‌گانه‌اى را كه امام براى خداوند ذكر كرده، همگى انگيزه‌هايى است براى پيمودن طريق تقوا، زيرا شامل تمام نعمت‌هاى مادى و معنوى مى‌شود، مواعظ الهى آن هم مواعظى كه از طريق رسالت انبيا مخصوصا پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله به صورت گسترده در اختيار تمام اهل ايمان گذارده، و انواع نعمتهاى مادى و معنوى ديگر كه به انسانها بخشيده و در سايه آن مى‌توان به اوج قلّه عبوديت و تقوا و كمال معنوى و مادّى رسيد، سبب مى‌شود كه حسّ شكرگزارى در برابر بخشنده اين نعمتها در انسان تحريك گردد و او را به سوى تقوا و اطاعت پروردگار ببرد.

در آخرين جمله مى‌فرمايد: «اكنون كه چنين است خود را براى پرستش او آماده كنيد و با انجام وظايف، حق طاعتش را بجا آوريد»؛ (فعبّدوا أنفسكم لعبادته، و اخرجوا إليه من حقّ طاعته).

«عبّدوا» گرچه از ريشه عبادت اخذ شده؛ ولى در اين‌گونه موارد به معناى مهيّا ساختن و تسليم نمودن است و همان‌گونه كه گفته مى‌شود «عبد الطريق» يعنى جاده را آماده ساخت.

روشن است كه آماده ساختن خويشتن براى بندگى خدا مقدمه‌اى است براى اداى حق اطاعت و اين آمادگى از طريق ايمان و معارف الهى و خودسازى و تهذيب نفس و آگاهى بر اسرار عبادات ميسّر خواهد شد.