«ابرار» كسانى هستند كه در سوره «هل اتى» هيجده وصف براى آنها بيان شده است، اوصافى كه دارنده آن را به بالاترين مقام قرب خدا مى‌رساند و مى‌دانيم اين اوصاف درباره پنج تن، (على عليه السّلام و فاطمه زهرا و حسن و حسين عليهم السّلام) وارد شده است.

سپس در چهارمين و پنجمين وصف مى‌فرمايد: «از كسانى كه شبها را با عبادت آباد مى‌كنند و (در طريق هدايت مردم) روشنى‌بخش روزهايند»؛ (عمّار اللّيل و منار النّهار).

تعبير به‌ «عمّار» جمع عامر يعنى آبادگر به جهت آن است كه شب‌زنده‌دارى و عبادات شبانه روح و جان انسان را آباد مى‌كند و به آن صفا و روحانيّت مى‌بخشد و دلهاى مرده از گناه را با آب حيات‌بخش توبه زنده مى‌سازد و تعبير به‌ «منار» اشاره به برجهاى بلندى است كه سابقا در مسير راههاى بيابانى قرار مى‌دادند و بر فراز آنها چراغى روشن مى‌كردند تا مسافران گمراه نشوند (شبيه علائم راهنمايى امروز). آرى اين قوم همانند آنها مردم را در مسير راه به سوى خدا و سعادت و خوشبختى راهنمايى مى‌كنند تا به بيراهه‌ها نيفتند و گرفتار غولهاى بيابان نشوند.

در بيان ششمين و هفتمين وصف مى‌فرمايد: «از كسانى كه دست به ريسمان قرآن زده و سنّتهاى خدا و رسولش را احيا مى‌كنند»؛ (متمسّكون بحبل القرآن؛ يحيون سنن اللّه و سنن رسوله).

منظور از تمسّك به «حبل قرآن» يا اين است كه به آن توسّل جسته شود تا انسان از چاه طبيعت و هواى نفس بيرون آيد و به اوج قرب خدا صعود كند و يا اينكه به وسيله آن، آب حيات، از درون زمين وجود انسانى بيرون كشيده شود و يا در گذرگاه‌هاى خطرناك دنيا با تمسّك به حبل قرآن از سقوط در دره گمراهى نجات حاصل گردد.

در روايتى از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله مى‌خوانيم كه به هنگام ايراد حديث ثقلين، در توضيح اهميّت قرآن فرمود: «كتاب اللّه حبل ممدود من السّماء إلى الأرض؛ كتاب خدا ريسمانى است كشيده شده از آسمان به زمين (كه عالم ملك با ملكوت را پيوند مى‌دهد و