سوى سوم همه بدانند كه اين بيانات نه به جهت دنيا بوده، نه تقويت پايه‌هاى حكومت، بلكه هدفى جز هدايت امّت به صراط مستقيم در آن نبوده است. حضرت در اينجا دوازده وصف براى خويشتن بيان مى‌كند كه هريك فضيلت بزرگى از فضايل انسانى است.

نخست مى‌فرمايد: «من از كسانى هستم كه در راه خدا از هيچ سرزنشى هراس ندارم»؛ (و إنّي لمن قوم لا تأخذهم في اللّه لومة لائم).

گاه انجام وظيفه، مخالف افكار و خواسته‌هاى گروهى از افراد جامعه است، در اينجا افراد سودجو و عافيت طلب يا ترسو از انجام وظيفه سرباز مى‌زنند، مبادا هدف تيرهاى ملامت و سرزنش قرار گيرند. مرد خدا كسى است كه اگر همه مردم به راه خطا بروند و او راه صواب را در برابر خود ببيند از پيمودن آن نهراسد و رضاى خدا را بر رضاى خلق مقدّم دارد و در رأس چنين جمعيّتى امير مؤمنان على عليه السّلام- بعد از پيامبر اكرم- قرار داشت و اين ويژگى در همه اهل بيت عصمت بود كه يكى از نمونه‌هاى بارز آن امام حسين عليه السّلام و قيامش در كربلاست.

آن مجيد نيز درباره گروهى از مجاهدان راه خدا اين وصف را بيان كرده، مى‌فرمايد:

« «يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ» آنها در راه خدا جهاد مى‌كنند و از سرزنش هيچ ملامت‌گرى هراسى ندارند، اين فضل خداست كه به هركس بخواهد (و شايسته ببيند) مى‌دهد». [1]

در دومين و سومين وصف مى‌فرمايد: «از كسانى كه سيمايشان سيماى صديقان و گفتارشان گفتار نيكان است»؛ (سيماهم سيما الصّدّيقين، و كلامهم كلام الأبرار).

«صدّيقين» همان راستگويانى هستند كه در صف مقدّم تصديق‌كنندگان پيامبران درآمده‌اند و اعمالشان گفتارشان را تصديق مى‌كند و در آيه 69 سوره نساء هم رديف پيامبران ذكر شده‌اند؛ آنجا كه مى‌فرمايد: «فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ»

[1]. مائده، آيه 54.