هذه الألفة الّتي ينتقلون في ظلّها، و يأوون إلى كنفها [1]، بنعمة لا يعرف أحد من المخلوقين لها قيمة، لأنّها أرجح من كلّ ثمن، و أجلّ من كلّ خطر).

اين تعبيرات بلند و بالا، همه درباره اهميّت اتحاد و الفت است، همان چيزى كه قرآن بارها بر آن تأكيد كرده از جمله مى‌فرمايد: « «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً» و همگى به ريسمان خدا (- قرآن و اسلام، و هرگونه وسيله وحدت) چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت (بزرگ) خدا را بر خود، به ياد آريد كه چگونه دشمن يكديگر بوديد و او ميان دلهاى شما، الفت ايجاد كرد و به بركت نعمتش، برادر شديد». [2] و [3]

در ادامه اين سخن با صراحت بيشترى مى‌فرمايد: «بدانيد شما بعد از هجرت (به سوى اسلام) به خوى اعراب باديه‌نشين (قبل از اسلام) بازگشتيد و بعد از دوستى و محبّت (رشته الفت را گسستيد و) به صورت گروه‌هاى پراكنده درآمديد. از اسلام تنها به نامش قناعت كرده‌ايد و از ايمان جز صورتى نمى‌شناسيد»؛ (و اعلموا أنّكم صرتم بعد الهجرة أعرابا، و بعد الموالاة أحزابا. ما تتعلّقون من الإسلام إلّا باسمه، و لا تعرفون من الإيمان إلّا رسمه).

امام در اين چند جمله نگرانى شديد خود را از وضع مسلمانان آن زمان ابراز مى‌دارد كه چگونه تعصّبات قبيلگى در ميان آنها به شدت آشكار شده بود، همان چيزى كه پيامبر

[1]. «كنف» به معناى حمايت و حفاظت و سايه و پناه است.

[2]. آل عمران، آيه 103.

[3]. نمونه‌هاى عينى اين فرمان قرآنى و تعليمات امام عليه السّلام را در اين خطبه با چشم خود در ايّام مشاهده كرديم. دشمنان اسلام و استعمارگران غرب نقشه‌هاى خطرناكى براى كشورهاى اسلامى لبنان كشيده بودند كه آن را به وسيله عمّال نفوذى خود تحت سيطره قرار دهند؛ هم فكر اسرائيل را از اين ناحيه آسوده كنند و هم سكويى باشد براى دست انداختن به ساير كشورهاى اسلامى؛ ولى ملّت لبنان در يك روز تاريخى (روز 26 محرم الحرام 1426) دست اتحاد به هم دادند و گردهمايى عظيم ميليونى به راه انداختند و با يك زبان، بيزارى خود را از دشمنان ابراز داشتند و نقشه‌هاى آنها را نقش‌برآب كردند: «وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرِينَ»