بخش هشتم‌

و لو كانت الأنبياء أهل قوّة لا ترام، و عزّة لا تضام، و ملك تمدّ نحوه أعناق الرّجال، و تشدّ إليه عقد الرّحال، لكان ذلك أهون على الخلق في الإعتبار، و أبعد لهم في الإستكبار، و لآمنوا عن رهبة قاهرة لهم، أو رغبة مائلة بهم، فكانت النّيّات مشتركة، و الحسنات مقتسمة. و لكنّ اللّه سبحانه أراد أن يكون الاتّباع لرسله، و التّصديق بكتبه، و الخشوع لوجهه، و الاستكانة لأمره، و الاستسلام لطاعته، أمورا له خاصّة لا تشوبها من غيرها شائبة. و كلّما كانت البلوى و الاختبار أعظم كانت المثوبة و الجزاء أجزل.

ترجمه‌

اگر پيامبران داراى قدرتى بودند كه كسى را ياراى مخالفت با آنان نبود، و توانايى و عزتى داشتند كه هيچ‌گاه مغلوب نمى‌شدند، و سلطنت و شوكتى كه گردنها به سوى آن كشيده مى‌شد و از راههاى دور بار سفر به سوى آنان مى‌بستند- اگر چنين بودند- پذيرش دعوت آنان براى مردم آسانتر و سركشى در برابر آنان مشكل‌تر بود. و مردم به جهت ترسى كه بر آنها مستولى مى‌شد، يا علاقه و انتظارى كه آنان را متمايل به پيامبران مى‌ساخت به آنها ايمان مى‌آوردند. در اين حال نيّات و انگيزه‌ها خالص نبود (و غير خدا در آن شركت داشت) به همين دليل حسنات و پاداش آنان تقسيم مى‌شد (و اجر كمى داشتند).

ولى خداوند سبحان اراده كرده است كه پيروى از رسولانش و تصديق كتابهايش و خضوع در برابر ذات پاكش و تواضع در برابر فرمانش و تسليم در مقابل اطاعتش امورى‌