حكيم است و مى‌داند اگر چنين كند هدف اصلى بعثت از دست خواهد رفت، بلكه نتيجه معكوس به بار مى‌آيد ارزشها تبديل به ضد ارزشها مى‌شود و ايمان و اخلاق و تربيت به تباهى مى‌گرايد.

امام عليه السّلام در بيان آثار سوء چنين امرى به شش مفسده به تفصيل اشاره مى‌كند:

1- آزمون و امتحان بندگان در چنان شرايطى عملا بى‌اثر مى‌شد، زيرا افراد بى‌ايمان نيز به جهت زرق‌وبرق و امكانات فراوان انبيا به دنبال آنها مى‌شتافتند بى‌آنكه آيين آنها را پذيرا شده باشند.

2- دومين پيامد نامطلوب اينكه ثواب نيكوكاران از بين مى‌رفت، زيرا ايمان آنها با آن شرايط خالص نبود.

3- وعده‌هاى الهى و اخبار وحى در مورد حلال و حرام انگيزه براى اطاعت مردم نبود، بلكه انگيزه‌هاى مادّى آنها را به حركت درمى‌آورد و نيز اخبار زندگى آنها براى آيندگان به عنوان درس و سرمشق، پذيرفته نمى‌شد.

4- كسانى كه به انبيا ايمان مى‌آوردند پاداش پرارزش مجاهدان و آزمودگان واقعى را دريافت نمى‌داشتند.

5- مؤمنان راستين مستحق ثواب نيكوكاران نبودند چون زحمتى متحمل نمى‌شدند.

6- ششمين پيامد فاسد اينكه نامهاى پرارزشى همچون مؤمنان، صالحان، مجاهدان و مخلصان، مصاديق واقعى خود را از دست مى‌دهد؛ همچنين اوصافى كه براى پيامبران و اولياء اللّه از زهد و تقوا و بى‌اعتنايى به دنيا ذكر مى‌شود مفهوم خود را از دست مى‌دهد.

سپس امام براى تبيين و توضيح همين معنا مى‌افزايد: «اما خداوند سبحان پيامبران خود را از نظر عزم و اراده، قوى و از نظر ظاهر، فقير و تهيدست در چشم مردم قرار داد، فقرى توأم با قناعتى كه قلبها و چشمها را پر از غنا مى‌كرد، همراه ضعف ظاهرى كه چشمها و گوشها (ى دنياپرستان) را آزار مى‌داد (در جهات معنوى، قوى و نيرومند و در جهات مادّى، ساده و بى‌آلايش بودند)»؛ (و لكنّ اللّه سبحانه جعل رسله أولي قوّة