القائات شيطان و نخوتها و فسادها و وسوسه‌هاى اوست»؛ (فأطفئوا ما كمن في قلوبكم من نيران العصبيّة و احقاد الجاهليّة، فإنّما تلك الحميّة تكون في المسلم من خطرات الشّيطان و نخواته‌ [1]، و نزغاته‌ [2]، و نفثاته‌ [3]).

در اين تعبير امام عليه السّلام تعصبهاى ناروا و كينه‌هاى جاهليّت را تشبيه به آشتى كرده كه در اعماق دلها كمين مى‌كند، ناگهان سر برمى‌آورد و همه وجود انسان را فرامى‌گيرد و از آن به بيرون سرايت مى‌كند و گاه قوم و قبيله‌اى را به آتش مى‌كشد. امام عليه السّلام اين صفت رذيله را از وساوس شيطان مى‌شمرد كه از برون به درون مسلمانان القا مى‌گردد؛ يعنى مسلمان واقعى از آن بيگانه است.

در ادامه مى‌فرمايد: «تاج تواضع بر سر نهيد، و خودبرتربينى را زير پا افكنيد، حلقه‌هاى زنجير تكبّر را از گردن فرونهيد و فروتنى را سنگر ميان خود و دشمنتان؛ يعنى ابليس و سپاهيانش برگزينيد»؛ (و اعتمدوا وضع التّذلّل على رؤوسكم، و إلقاء التعزّز تحت أقدامكم، و خلع التّكبّر من أعناقكم؛ و اتّخذوا التّواضع مسلحة [4] بينكم و بين عدوّكم إبليس و جنوده).

[1]. «نخوات» جمع «نخوة» به معناى تكبّر است.

[2]. «نزغات» جمع «نزغة» به معناى فساد است. از ريشه «نزغ» بر وزن «وضع» به معناى وارد شدن در كارى به قصد، افساد گرفته شده است.

[3]. «نفثات» جمع «نفثة» به معناى مقدار كمى از آب دهان است كه به بيرون ريخته مى‌شود و در اصل از «نفث» بر وزن «حبس» به معناى دميدن گرفته شده است. و چون به هنگام دميدن به چيزى گاهى آب دهان بيرون مى‌افتد، در اين معنا به كار رفته است و در جمله بالا كنايه از وسوسه‌هاى شيطان است، زيرا معمول در ميان ساحران اين بوده كه به هنگام سحر اورادى مى‌خوانند و به شخص موردنظر خود مى‌دميدند، لذا كنايه از وسوسه شدن است.

[4]. «مسلحة» به معناى محل جمع‌آورى و به تعبير ديگر زاغه مهمات است و به سنگرگاه نيز گفته مى‌شود، زيرا معمولا در سنگر مقدار قابل ملاحظه‌اى اسلحه گردآورى مى‌كنند و در جمله بالا به همين معنا آمده است.