اختارهما لنفسه دون خلقه، و جعلهما حمى‌ [1] و حرما على غيره، و اصطفاهما لجلاله. و جعل اللّعنة على من نازعه فيهما من عباده).

بى‌شك عزّت (شكست‌ناپذيرى) عظمت (بزرگى) مخصوص ذات پاك خداوند است، زيرا غير او در برابرش موجوداتى ضعيف و ناتوانند، افزون بر اينكه هرچه دارند از او دارند، هرزمان اراده كند به آنها مى‌بخشد و هرلحظه اراده كند از آنان مى‌گيرد.

جمله‌هاى پنجگانه‌اى كه در عبارت بالا آمده كه مى‌فرمايد: لباس عزت و عصمت برازنده غير او نيست و اين دو صفت را مخصوص خود قرار داده و گاه از آن تعبير به حمى و حرم (منطقه ممنوعه‌اى كه غير، حق ورود در آن را ندارد) و گاه تعبير به گزينش براى ذات پاك خود مى‌كند و گاه لعنت را نثار كسانى كه راه كبر و برترى‌جويى را در پيش مى‌گيرند، عبارات مختلفى است كه يك حقيقت را دنبال مى‌كند و همه اين عبارات مى‌گويد:

بندگان خدا جز تواضع و فروتنى در برابر خداوند و نسبت به يكديگر، راهى ندارند.

حقيقت اين است كه خداوند نه نيازى به بزرگ‌نمايى دارد، نه احتياجى كه او را به بزرگى بستايند؛ ذات مقدّس او از هرنظر داراى بزرگى و عظمت است؛ ولى از آنجا كه تكبّر و خودبرتربينى در بندگان، سرچشمه اكثر نابسامانيها و بدبختيها و ظلم و ستم انسانها به يكديگر است در جمله‌هاى بالا آنها را از اين موضوع بر حذر داشته و همگان را به تواضع و فروتنى دعوت مى‌كند.

به همين دليل در ادامه اين سخن درباره نخستين آزمون تواضع به هنگام آفرينش آدم اشاره كرده، مى‌فرمايد: «سپس بدين وسيله فرشتگان مقرّب خود را در بوته آزمايش قرار داد تا متواضعان آنها را از متكبران جدا سازد و با اينكه از تمام آنچه در دلهاست با خبر و از اسرار نهان آگاه است به آنها فرمود: من بشرى از گل مى‌آفرينم آن‌گاه كه آفرينش‌

[1]. «حمى» به معناى منطقه ممنوعه است از ريشه حمايت به معناى ممانعت و دفاع كردن از چيزى، گرفته شده و به همين جهت به پرهيز كردن بيمار از آنچه براى او ضرر دارد «حمية» بر وزن «جزيه» گفته مى‌شود.