دنبال خود مى‌كشد و تشنه‌تر مى‌كند و سرانجام اميد او را به يأس مبدّل مى‌سازد و يا همچون اعتماد بر ديوارى شكسته است كه به زودى فرومى‌ريزد و انسان زير آوار آن مى‌ماند.

نه تنها امير مؤمنان كه همه معلمان اخلاق و هاديان راه نجات، و از همه بالاتر قرآن مجيد براى بيدار كردن خفتگان بر مسئله مرگ و پايان زندگى تكيه مى‌كنند و بارها يادآور مى‌شوند كه اين زندگى جاودان نيست و به سرعت زوال مى‌يابد؛ كودكان ديروز جوانان امروز و جوانان امروز پيران فردا هستند و پيران فردا همچون برگ خزان با تندباد اجل فرومى‌ريزند و به صفوف گذشتگان مى‌پيوندند.

توجه به اين حقيقت راستى عبرت‌انگيز و بيدارگر است؛ بسيارى از مردم در عمل آن چنان هستند كه گويى زندگى جاويد دارند، حال آنكه به حيات خود تا يك ساعت ديگر اطمينان ندارند. توجه به اين نكته كافى است كه انسان را از مركب غرور پياده كند و چشمان او را بر حقايق بگشايد و راه را به انسان نشان دهد.

ياد مرگ و پايان زندگى هنگامى اثربخش‌تر مى‌شود كه انسان در حوادثى كه هنگام مردن رخ مى‌دهد كاملا دقّت ورزد و امورى را كه مولاى ما امير مؤمنان در خطبه بالا انگشت بر آن نهاده بررسى كند، جدا شدن از عزيزان، فاصله گرفتن از ثروتها، كاخها و مقامها، بيگانه شدن از همه دوستان و فرود آمدن در وادى خاموشان و پنهان شدن زير توده‌هاى خاك تيره و از همه مهم‌تر بسته شدن پرونده زندگى و عدم امكان جبران خطاهاى گذشته، همه اينها به راستى بهترين واعظ و اندرزگوست.