بما أدركوا من طلبتهم، و لا بما قضوا من وطرهم‌ [1]).

آرى! آن‌ها اموال و مقامات قصرهاى پرشكوه باغ‌هاى پرطراوتى و خادمان و چاكرانى براى خود فراهم ساختند؛ به گمان اين كه، ساليان دراز از آن بهره مى‌گيرند؛ اما در برابر توفان حوادث، همچون يك پر كاه از جا كنده شدند و به نقطه دور دستى پرتاب گشتند و در زير خاك‌هاى سرد آرميدند.

گويى در جمله اوّل اشاره به كسانى مى‌فرمايد كه از امكانات خود به هيچ وجه استفاده نكردند (مثلا قصرى ساخته و پيش از آن كه ساكن آن شود، دست اجل گريبان او را گرفته است).

و جمله دوّم اشاره به كسانى است كه شروع به بهره‌گيرى از امكانات خود كرده‌اند؛ ولى پيش از آن كه بهره خود را كامل كنند، مرگ ميان آن‌ها و خواسته‌هايشان جدايى افكند (همچون كسى كه قصرى ساخته، چند روزى در آن ساكن شده، سپس دعوت حق را لبيك گفته و از دنيا رخت بربسته است).

امام عليه السّلام در ادامه اين سخن به نصايح بسيار سودمندى مى‌پردازد كه راه سعادت در آن‌ها نشان داده شده است. اشاره به زندگى پر درد و رنج غافلان كرد، مى‌فرمايد: «من شما و خويشتن را از چنين وضعى بر حذر مى‌دارم» (إنّي أحذّركم، و نفسي، هذه المنزلة).

و به دنبال آن راه نجات را از اين غفلت مرگبار ضمن اشاره به پنج دستور بيان مى‌كند؛ مى‌فرمايد: «هر كس بايد از (مواهب و امكانات) خويشتن بهره گيرد؛ چرا كه شخص بصير و بينا كسى است كه (با گوش خود) بشنود و بينديشد و (با چشم خود) ببيند و عبرت گيرد؛ سپس در جاده روشنى گام نهد كه در آن از راه‌هايى كه به سقوط و گمراهى و شبهات اغواگر منتهى مى‌شود دورى جويد» (فلينتفع امرؤ بنفسه، فإنّما البصير من‌

[1] «وطر» به معناى حاجت و نياز است و «قضاء وطر» به معناى بهره گيرى كامل از چيزى است.