در آن از راه‌هايى كه به سقوط و گمراهى و شبهات اغواگر منتهى مى‌شود، دورى جويد و گمراهان را از طريق سازشكارى در حق، يا تحريف در سخن، يا ترس از راستگويى (بر خود) مسلط نكند.

شرح و تفسير اندرزى سودمند و گرانبها

از آن جا كه در بخش گذشته، امام عليه السّلام به غفلت شديد دنيا پرستان اشاره فرمود، در اين بخش مى‌فرمايد: اين غفلت چندان طولانى نمى‌شود و به زودى حجاب‌ها كنار مى‌رود و هنگامى كه سيلى مرگ بر صورت آنان نواخته شود از خواب غفلت بيدار مى‌شوند، ولى چه سود! مى‌فرمايد:

(اين وضع دنيا پرستان غافل ادامه مى‌يابد) «تا هنگامى كه خداوند پرده از كيفر گناهانشان بردارد و آن را به آن‌ها نشان دهد و آنان را از پشت پرده‌هاى غفلت بيرون كشد؛ در اين هنگام به استقبال آن چه پشت كرده بود مى‌شتابند و به آن چه روى آورده بودند پشت مى‌كنند» (حتّى إذا كشف لهم عن جزاء معصيتهم، و استخرجهم من جلابيب‌ [1] غفلتهم استقبلوا مدبرا، و استدبروا مقبلا).

آرى! عمر دنيا كوتاه است و به زودى پايان مى‌گيرد و هنگامى كه انسان در آستانه مرگ قرار گرفت چشم برزخى پيدا مى‌كند. پرده‌هاى غفلت كنار مى‌رود و هر انسانى نتايج اعمالش را با چشم خود مى‌بيند و به استقبال آن چه را از خود دور مى‌ديد يعنى سراى ديگر مى‌شتابد و به اين دنيا كه به او روى آورده بود پشت مى‌كند. همه چيز دگرگون مى‌شود و تمام رشته‌هايى كه او را به هم تابيده بود، پاره مى‌شود.

از اين رو در يك نتيجه گيرى روشن مى‌فرمايد: «آن‌ها (مى‌بينند) نه از آن چه به آن رسيدند نفعى بردند، و نه از مواهبى كه به دست آوردند بهره‌اى گرفتند» (فلم ينتفعوا

[1] «جلابيب» جمع «جلباب» به معناى چادر و پرده است.