مى‌شوند، خدا را به مخلوقاتش تشبيه كرده و براى او جسم و اعضايى قائل شده‌اند؛ او را صاحب مسكن و مكان مى‌دانند و براى او رفت و آمد و حضور و غيبت قائلند؛ حال آن كه او برتر از زمان و مكان و قياس و وهم است؛ برتر از آن چه ديده‌ايم يا خوانده‌ايم و نوشته‌ايم؛ نه جسمى دارد، نه مكانى و نه صفتى از صفات مخلوقات.

جمله مزبور اشاره به چهار نوع محدوديت است كه خداوند از همه آن‌ها پاك و منزه مى‌باشد: محدوديت از نظر قدر و اندازه؛ مثلا كوچك يا بزرگ بودن و محدوديت از نظر نهايت مثلا مقدار عمر و وسعت؛ محدوديت از نظر انتخاب مسكن و محدوديت از نظر قرار گرفتن در مكان. او وجودى است بى‌پايان و نامتناهى كه هيچ نوع محدوديتى نمى‌پذيرد؛ چرا كه اين‌ها از صفات مخلوقات است.

به همين دليل، در آخرين جمله و پايان اين قطعه مى‌فرمايد: « (چرا كه) حدّ و اندازه مخصوص آفريده‌هاى اوست و مربوط به غير او» (فالحدّ لخلقه مضروب، و إلى غيره منسوب).

اين جمله عصاره تمام بحث‌هاى گذشته است كه هر گونه محدوديت به مخلوقات باز مى‌گردد و دامان ممكنات را مى‌گيرد؛ ولى ذات او واجب الوجود از هيچ نظر، حدّ و مرز و پايانى ندارد.

نكته خدا يك حقيقت نامتناهى است‌

نخستين و مهم‌ترين مطلبى كه در باب «صفات خدا» بايد اثبات شود تا هم مفهوم توحيد مشخص شود و هم صفات ديگر او همچون علم و قدرت و مانند آن، نامتناهى بودن ذات پاك اوست؛ چرا كه اگر اين مطلب به خوبى اثبات و درك شود راه براى همه صفات جمال و جلال او (صفات ثبوتيه و سلبيه) هموار مى‌گردد.

براى اثبات اين معنا كه او يك وجود بى‌انتهاست بايد امور زير مورد توجّه قرار گيرد: