بخش پنجم‌

فتأسّ بنبيّك الأطيب الأطهر- صلّى اللّه عليه و آله- فإنّ فيه أسوة لمن تأسّى، و عزاء لمن تعزّى. و أحبّ العباد إلى اللّه المتأسّي بنبيّه، و المقتصّ لأثره. قضم الدّنيا قضما، و لم يعرها طرفا. أهضم أهل الدّنيا كشحا، و أخمصهم من الدّنيا بطنا، عرضت عليه الدّنيا فأبى أن يقبلها، و علم أنّ اللّه سبحانه أبغض شيئا فأبغضه، و حقّر شيئا فحقّره، و صغّر شيئا فصغّره. و لو لم يكن فينا إلّا حبّنا ما أبغض اللّه و رسوله، و تعظيمنا ما صغّر اللّه و رسوله، لكفى به شقاقا للّه، و محادّة عن أمر اللّه.

ترجمه‌

: (تو اى مسلمان)، به پيامبر پاك و پاكيزه‌ات صلّى اللّه عليه و آله تأسّى جوى؛ زيرا در او سرمشقى است براى آن كس كه مى‌خواهد تأسّى جويد و رابطه‌اى است عالى براى كسى كه بخواهد به او مربوط شود، محبوب‌ترين بندگان نزد خدا كسى است كه به پيامبرش تأسّى جويد و در پى او گام بردارد. او به اندازه نياز از دنيا بهره گرفت و هرگز تمايلى به آن نشان نداد. اندامش از همه مردم لاغرتر و شكمش از همه گرسنه‌تر بود. دنيا (از سوى خدا) به وى عرضه شد، ولى آن را نپذيرفت. او مى‌دانست چه چيزى مبغوض خداست؟ آن را مبغوض مى‌شمرد، چه چيز نزد خدا حقير است آن را حقير مى‌دانست و چه چيز نزد او كوچك است آن را كوچك مى‌ديد. و اگر در ما چيزى جز محبّت به آن چه مورد خشم خدا و رسولش مى‌باشد، و نيز بزرگ شمردن آن چه خدا و رسولش آن را كوچك شمرده‌اند وجود نداشته باشد، همين امر براى مخالفت ما با خدا و سرپيچى از فرمانش كافى است!