كه چگونه ممكن است چنين منكرات گسترده‌اى در زمان امام باشد و ايشان از آنان نهى نكند؟ و در جواب آن گفته‌اند: امام عليه السّلام توان جلوگيرى از بعضى منكرات ريشه‌دار را نداشت يا اگر مى‌خواست جلوگيرى كند، به مفسده عظيم‌ترى منتهى مى‌شد.

ولى همان گونه كه گفته شد، منظور از منكر، چيزى نيست كه اين جمع از شارحان از آن برداشت كرده‌اند تا اشكالى متوجّه شود و نياز به پاسخى داشته باشد. منظور، بدى‌ها و نافرمانى‌ها و بى‌وفايى‌هاى در حق امام است؛ به قرينه «البرّ القليل» كه در جمله قبل بيان شده است.

شبيه همين معنا در خطبه‌هاى ديگر نهج البلاغه به چشم مى‌خورد. در خطبه 97 مى‌فرمايد: «و لقد أصبحت الأمم تخاف ظلم رعاتها و أصبحت أخاف ظلم رعيّتي؛ همواره امت‌ها از ظلم زمامدارشان در وحشت بوده‌اند؛ ولى من از ظلم پيروانم بيمناكم».