خطبه 160 [1] و من خطبة له عليه السّلام‌

از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است (كه مطالب متنوعى را در آن مطرح فرموده)

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه طولانى و گسترده از مطالب متنوعى بحث مى‌كند كه در مجموع، تعليمات گرانبهايى درباره معرفة اللّه و خودسازى ارائه مى‌دهد و مى‌توان آن را در پنج بخش خلاصه كرد:

در بخش اوّل، از عظمت خداوند و حمد و ستايش او با ذكر اسما و صفات پروردگار سخن به ميان آمده است.

در بخش دوّم، درباره حقيقت رجا و اميدوارى- كه يكى از اركان سعادت انسان است- سخن مى‌گويد.

[1] سند خطبه:

درباره سند اين خطبه چنين گفته شده است: «زمخشرى» متوفاى 538 ق. كه تقريبا يك قرن بعد از مرحوم «رضى» مى‌زيسته است، بخشى از اين خطبه را در كتاب خود «ربيع الابرار» با تفاوت‌هايى نقل كرده كه نشان مى‌دهد آن را از غير «نهج البلاغه» گرفته است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 373).