اسارت اشاره مى‌فرمايد: «و شما را از بند ذلّت و حلقه‌هاى زنجير ستم آزاد كردم» (و أعتقتكم من ربق‌ [1] الذّلّ، و حلق‌ [2] الضّيم‌ [3]).

چرا كه در دوران حكومت عثمان و سيطره بنى‌اميّه و بنى مروان بر حكومت اسلامى، دامنه ظلم و ستم در همه جا گسترده بود و كسى جز آن گروه خود كامه، ارزش و نفوذى در جامعه نداشت؛ امير مؤمنان على عليه السّلام آن‌ها را از اين حكومت خود كامه فاميلى و قبيلگى كه به دست افرادى شرور همچون بنى مروان و بنى اميّه اداره مى‌شد، رهايى بخشيد.

و در پايان اين سخن به نكته لطيفى اشاره مى‌كند كه اين خدمات خالصانه نه به جهت حق شناسى و قدردانى شايسته شما در برابر من است، بلكه «همه اين‌ها براى سپاس فراوان من در برابر نيكى اندكى از سوى شما و چشم پوشى از بدى‌هاى فراوانى بود كه نسبت به من انجام داديد؛ بدى‌هاى آشكارى كه چشم، آن را مى‌ديد و بدن، آن را لمس مى‌كرد» (شكرا منّي للبرّ القليل و إطراقا [4] عمّا أدركه البصر، و شهده البدن، من المنكر الكثير).

در حقيقت، منظور امام اين است كه شما خدمتى به من نكرديد كه خدمات من براى شكر گزارى آن باشد؛ بلكه مشكلات و دردسرهايى كه براى من آفريديد بسيار زياد است؛ اگر من خدمتى به شما كردم براى خدا و اداى وظيفه الهى بوده است.

مطابق اين تفسير، «المنكر الكثير» در اين عبارت، اشاره به نافرمانى‌ها و سرپيچى‌ها و بى وفايى‌هاى مردم در برابر امام است؛ ولى جمعى از شارحان نهج البلاغه آن را به معناى منكرات و اعمال زشت و گناهان تفسير كرده‌اند و بعد گرفتار اين مشكل شده‌اند

[1] «ربق» جمع «ربقة» (بر وزن فتنه) به معناى طناب است كه با آن شخص يا چيزى را مى‌بندند. بعضى آن را به معناى طنابى كه دستگيره‌هاى متعدد داشته باشد، تفسير كرده‌اند.

[2] «حلق» جمع «حلقه» است؛ همان چيزى كه در فارسى نيز به كار مى‌رود.

[3] «ضيم» به معناى ظلم و ستم است.

[4] «اطراق» به معناى چشم به زير انداختن و سپس به معناى سكوت و چشم پوشى نمودن از مطلبى نقل شده است.