بخش اوّل‌

فمن استطاع عند ذلك أن يعتقل نفسه على اللّه، عزّ و جلّ، فليفعل. فإن أطعتموني فإنّي حاملكم إن شاء اللّه على سبيل الجنّة، و إن كان ذا مشقّة شديدة و مذاقة مريرة.

و أمّا فلانة فأدركها رأي النّساء، و ضغن غلا في صدرها كمرجل القين، و لو دعيت لتنال من غيري ما أتت إلىّ، لم تفعل. و لها بعد حرمتها الأولى، و الحساب على اللّه تعالى.

ترجمه‌

: آن كس كه در آن هنگام (در فتنه‌ها) بتواند خود را وقف بر خداى متعال سازد بايد چنين كند و اگر مرا اطاعت كنيد من (در ميان انبوه فتنه‌ها) به خواست خدا شما را به راه بهشت خواهم برد؛ هر چند راهى است پر مشقّت و داراى تلخى‌هاى فراوان. امّا فلان زن (اشاره به عايشه است) افكار زنانه دامنش را گرفت و كينه‌هايى را كه در سينه خود پنهان مى‌داشت، همچون كوره آهنگران به جوشش در آمد (و آشكار شد) و اگر او را دعوت مى‌كردند كه مانند همين كار را كه در مورد من انجام داد درباره ديگرى انجام دهد، هرگز اقدام نمى‌كرد (و به خون خواهى عثمان بر نمى‌خاست اين يك بهانه بود) به هر حال، همان احترام نخستين را (به خاطر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله) دارد؛ ولى حسابش با خداوند متعال است!