زندگى مى‌كند بى آن كه تيزبين‌ترين جستجوگران بتوانند جاى او را پيدا كنند.

بعضى از شارحان در تفسير جمله‌هاى بالا احتمالات ديگرى داده‌اند، كه چون شايان توجه نبود از ذكر آن صرف نظر شد.

جالب توجه اين كه «ابن ابى الحديد» با تعصب خاصى كه در بسيارى از مسائل مربوط به امامت دارد در شرح عبارات فوق تصريح مى‌كند كه منظور از جمله «و إنّ من أدركها منّا يسري فيها بسراج منير ...» مهدى آل محمّد صلّى اللّه عليه و آله است و اوصاف بعد را نيز منطبق بر او مى‌داند هر چند طبق عقيده‌اى كه اهل سنّت درباره مهدى عليه السّلام دارند مى‌گويد او در آخر الزمان متولد مى‌شود [1].

و در پايان اين بخش به اصحاب و ياران آن حضرت و اوصاف آنها اشاره كرده چنين مى‌فرمايد: «سپس گروهى (براى يارى او) مهيّا مى‌شوند همچون مهيّا شدن شمشير به دست آهنگر تيزگر، چشم آنان با قرآن روشنى مى‌گيرد و تفسير آياتش به گوش آنها افكنده مى‌شود، و هر صبح و شام از جام حكمت سيراب مى‌شوند» (ثمّ ليشحذنّ‌ [2] فيها قوم شحذ القين‌ [3] النّصل. تجلى بالتّنزيل أبصارهم، و يرمى بالتّفسير في مسامعهم، و يغبقون‌ [4] كأس الحكمة بعد الصّبوح).

از اين تعبيرات پر معنا به خوبى استفاده مى‌شود كه ياران آن پيشواى بزرگ‌

[1] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 9 صفحه 128.

[2] «ليشحذنّ» از مادّه «شحذ» در اصل به معنى تيز كردن چاقوست ولى اين واژه به معنى تيز كردن هوش و آماده ساختن نيز به كار مى‌رود.

[3] «قين» به معنى آهنگر است. اين واژه معنى مصدرى هم دارد يعنى آهنگرى و آماده كردن و مرتب ساختن.

[4] «يغبقون» از «غبوق» گرفته شده كه به معنى نوشابه‌اى است كه در عصر مى‌نوشند در مقابل «صبوح» كه به معنى نوشابه صبح است و مصدر آن «غبق» (بر وزن غبن) مى‌باشد.