و دادگر، مردانى شجاع و بيدار و آگاهند كه از قبل ساخته شده‌اند و سازندگى درباره آنها همچنان ادامه دارد، قلبشان با آيات قرآن و تفسير كلمات الهى، روشن شده و صبح و شام آموزشهاى تازه‌اى مى‌بينند و هر زمان بر آمادگى آنها افزوده مى‌شود.

اما چه كسى اينها را از قبل ساخته است؟ آيا خودشان يا معلّمان و استادانى كه مأموريت شكوفا كردن اين استعدادها را دارند؟ و يا ارتباط معنوى آنها با امام عليه السّلام و رهبر غايبشان؟ درست بر ما روشن نيست ولى به هر حال آنها افرادى هستند كه لباس همكارى در اين انقلاب بزرگ، بر قامتشان دوخته شده است و شايستگى آن را دارند و به گفته «ابن ابى الحديد» «اين گروه عارفانى هستند كه زهد و حكمت و شجاعت را در وجود خود جمع كرده‌اند و امثال آنها بايد ياران ولى اللهى باشند كه خدا او را برگزيده است» [1].

از مجموع آنچه در اين بخش از خطبه گذشت، به خوبى برمى‌آيد كه امام آينده بسيار روشنى را بعد از بروز تاريكى‌ها و آشكار شدن ظلمتها به مسلمين نويد مى‌دهد، آينده‌اى كه به دست تواناى فرزند رشيدش مهدى (عج) رقم مى‌خورد، و با طلوع خورشيد جمالش، تاريكها و ظلمتها رخت بر مى‌بندد.

نكته قيام مهدى موعود عليه السّلام قطعى است‌

در اين خطبه شريفه در فصلى كه گذشت- مانند چندين خطبه ديگر از نهج البلاغه- بشارات ظهور مهدى (عج) ديده مى‌شود. بشارتى كه در روايات متواتر

[1] شرح ابن ابى الحديد، جلد 9 صفحه 129.