بى‌اساس در زمينه علم و دانش اسلامى در برابر اهل بيت عليهم السّلام داشتند، و به دروغ خود را آگاه‌تر و عالم‌تر معرفى مى‌كردند، و سياستمداران حرفه‌اى آن زمان به اين ادعاها دامن مى‌زدند تا مسأله امامت و خلافت ائمه اهل بيت عليهم السّلام را تضعيف كنند و كم رنگ جلوه دهند، مى‌فرمايد: «كجايند كسانى كه ادّعا مى‌كردند آنها راسخان در علم‌اند، نه ما، و اين ادعا را از طريق دروغ و ستم نسبت به ما، مطرح مى‌نمودند». (أين الّذين زعموا أنّهم الرّاسخون في العلم دوننا، كذبا و بغيا علينا).

سپس مى‌افزايد: « (آنها كجا هستند تا ببينند كه) خداوند ما را برترى داد و آنها را پايين آورد، به ما عطا كرد و آنها را محروم ساخت، و ما را (در كانون نعمت خويش) داخل نمود و آنها را خارج ساخت». (أن رفعنا اللّه و وضعهم، و أعطانا و حرمهم، و أدخلنا و أخرجهم).

اشاره به اين كه پيشرو بودن ما در معارف اسلامى، و آگاهى بر قرآن و وحى و سنّت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله، چيزى نيست كه بر كسى مخفى باشد، هميشه ما پناهگاه علمى امّت بوده‌ايم، و حتى خلفا نيز در مشكلات و معضلات به ما پناه مى‌آوردند، اين حقيقتى است كه عيان است و حاجتى به بيان ندارد، و آنها كه به خاطر مسائل سياسى و حبّ و بغضهاى ناشى از علاقه‌هاى مادّى به انكار اين حقيقت برخاسته‌اند، خود را رسوا مى‌كنند.

در ادامه براى توضيح بيشتر مى‌فرمايد: «مردم به وسيله ما هدايت مى‌يابند و از نور وجود ما، نابينايان، روشنى مى‌جويند». (بنا يستعطى الهدى، و يستجلى العمى).

اين گفتار امام عليه السّلام شواهد زيادى از تاريخ و احاديث قطعى نبوى دارد كه در پايان اين بحث ضمن نكته‌ها بيان خواهد شد.