سخت زندگى، آلودگى به گناهان است كه در آيات و روايات به طور گسترده پيرامون رابطه اين دو با يكديگر سخن گفته شده است، حتى از بعضى از روايات استفاده مى‌شود كدام گناه با كدام نوع از بلا رابطه دارد، مثلا زنا و بى‌عفتى، شرب خمر، كم فروشى، ربا خوارى و قطع رحم هر كدام سبب سلب كدام نعمت مى‌شود. در حديثى مى‌خوانيم در كتاب على عليه السّلام چنين آمده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: هنگامى كه زنا و بى‌عفتى آشكار گردد مرگ و مير ناگهانى زياد مى‌شود، و هنگامى مردم كم فروشى كنند خدا آنها را به قحطى و كمبود نعمت‌ها گرفتار مى‌كند و هنگامى كه زكات را نپردازند زمين بركات خود را منع مى‌كند ... و هنگامى كه قطع رحم كنند ثروت‌ها در دست اشرار قرار مى‌گيرد، و هنگامى كه امر به معروف و نهى از منكر ترك شود افراد شرور بر آنها مسلط مى‌شوند و نيكانشان دعا مى‌كنند و مستجاب نمى‌شود [1].

دليل عقل، نيز اين معنا را تأييد مى‌كند كه در ميان گناه و قطع نعمت‌ها رابطه‌اى وجود دارد؛ زيرا فيض خداوند بر طبق شايستگى‌ها و لياقت‌هاست، هنگامى كه انسانها با گناه، عدم شايستگى خود را اثبات كنند، قطع فيض الهى از آنها طبيعى است.

اضافه بر اين از آيات قرآن استفاده مى‌شود كه هدف مهم ديگرى نيز در كار است، و آن، بيدار ساختن غافلان و بازگرداندن آنها به درگاه خداست، تا آن جا كه از بعضى از آيات قرآن استفاده مى‌شود هر زمان پيامبرى براى هدايت قوم مشرك و گنهكارى فرستاده مى‌شد، خداوند براى فراهم ساختن زمينه‌هاى پذيرش دعوت آن پيامبر، مشكلات و گرفتارى‌هايى براى آن قوم فراهم‌

[1] الكافى، جلد 2، صفحه 374، حديث 2 (با كمى تلخيص).