بخش اوّل‌

و إنّما ينبغي لأهل العصمة و المصنوع إليهم في السّلامة أن يرحموا أهل الذّنوب و المعصية، و يكون الشّكر هو الغالب عليهم، و الحاجز لهم عنهم، فكيف بالعائب الّذي عاب أخاه و عيّره ببلواه! أما ذكر موضع ستر اللّه عليه من ذنوبه ممّا هو أعظم من الذّنب الّذي عابه به! و كيف يذمّه بذنب قد ركب مثله! فإن لم يكن ركب ذلك الذّنب بعينه فقد عصى اللّه فيما سواه، ممّا هو أعظم منه. وايم اللّه لئن لم يكن عصاه في الكبير، و عصاه في الصّغير، لجراءته على عيب النّاس أكبر.

ترجمه‌

سزاوار است، آنها كه از عيوبى پاكند و از گناه، سالم نگه داشته شده‌اند، به گنهكاران و اهل معصيت ترحم كنند، و شكر و سپاس خدا، چنان بر وجود آنان غلبه كند كه آنها را از عيب‌جويى و غيبت ديگران باز دارد. چگونه آن عيب‌جو بر برادر خود عيب مى‌گيرد، و او را به خاطر بلايى كه گرفتار شده است سرزنش مى‌كند، (در حالى كه خودش نيز خالى از عيب نيست و خداوند به لطفش، بر آن پرده افكنده است)، آيا به خاطر نمى‌آورد كه آنچه را خدا از گناهان او مستور داشته، (گاه) بزرگتر از گناهى است كه بر ديگران عيب مى‌گيرد، (راستى) چگونه ديگرى را مذمّت مى‌كند بر گناهى، كه خود مثل آن را مرتكب شده است، و اگر به آن گناه آلوده نشده، (شايد) معصيت ديگرى كرده كه از آن بزرگتر است، (پس چرا به اصلاح خويش نمى‌پردازد؟!) به خدا سوگند حتى اگر خدا را در گناهان كبيره عصيان نكرده، و تنها صغيره‌اى انجام داده، همين جرأتش بر