بر ديگران خرده مى‌گيرند در خود مى‌يابند، با اين حال چگونه مى‌توانند ديگران را بر آن عيوب ملامت كنند، در حالى كه خود به آن گرفتارند.

سوّم اين كه: گاه ممكن است، انسان گناه كوچكى مرتكب شده باشد، و به گمان اين كه آلوده گناه بزرگى نيست به غيبت و عيب‌جويى ديگران پردازد، كه خود بزرگترين گناه است افزون بر اين، شخص عيب‌جو چه مى‌داند، شايد خداوند گناه كسى را كه غيبتش مى‌كند بخشيده باشد، ولى گناه عيب‌جو بخشوده نشده باشد.

كوتاه سخن اين كه: امام عليه السّلام از طرق مختلف، راه را بر غيبت كنندگان و عيب‌جويان مى‌بندد، تا جامعه اسلامى را از اين گناه بزرگ پاك سازد.