خطبه 140 [1] و من كلام له عليه السّلام في النهي عن غيبة الناس‌

از سخنان امام عليه السّلام است كه در آن مردم را از غيبت كردن نهى فرموده.

خطبه در يك نگاه‌

امام عليه السّلام در اين خطبه، مردم را از غيبت و عيب‌جويى يكديگر نهى كرده است، و دلايل مختلفى براى آن ذكر مى‌فرمايد: نخست اين كه: آنها كه از عيب و گناه پاكند بايد شكر اين نعمت را در پرهيز از غيبت و عيب‌جويى ديگران قرار دهند.

ديگر اين كه: اگر عيب‌جويان درست در خويش بنگرند، عيوبى همانند آنچه‌

[1] «سند خطبه» «آمدى» در كتاب «غرر الحكم» بخش‌هايى از اين خطبه را آورده كه با آنچه در نهج البلاغه است تفاوت‌هاى قابل ملاحظه‌اى دارد و اين، نشان مى‌دهد كه مدرك او غير از نهج البلاغه بوده است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 314).

در بعضى از منابع، خطبه فوق به عنوان جزئى از خطبه معروف به ديباج نقل شده است.

(كتاب تمام نهج البلاغه، صفحه).