مغرب است. آنها كه در عذاب برزخى هستند اگر شب و روز ناله و فرياد سر دهند، همسايه ديوار به ديوارشان، نه ناله آنها را مى‌شنود و نه در صورت شنيدن، كمكى از او برخاسته است.

در همين زمينه اشعارى كه امام سجاد عليه السّلام به هنگام گريه زمزمه مى‌كردند، جلب توجه مى‌كند كه در واقع شرحى براى كلام مولاست آن جا كه مى‌فرمايد:

«آنها در دل خاك به صورت استخوان‌هاى پوسيده‌اى درآمدند و مجالس و قصرهاى آنها خالى و بى‌صاحب ماند.

و در خانه‌اى فرود آمدند كه هيچ ديدارى در ميان ساكنان آنان نيست مگر صاحبان قبرها مى‌توانند از يكديگر ديدار كنند! آرى در آن جا چيزى جز بدن‌هاى بى‌جانى كه در قبر جاى گرفته‌اند ديده نمى‌شود همان قبرهاى خاموش و برجسته‌اى كه پيوسته بادها بر آن مى‌وزد» [1].

در ادامه اين سخن در جمله‌هاى تكان دهنده ديگرى مى‌فرمايد: «آنها عاقلانى هستند كه دشمنى‌ها از دل آنان رخت بربسته، و بى‌خبرانى هستند كه آتش كينه در دل آنها فرو مرده، نه از زيان آنها ترسى است و نه به دفاع آنها اميدى، برون زمين را به درون آن تبديل كرده‌اند و خانه تنگ و تاريك را به‌

[1] «منهاج البراعه»، جلد 8، صفحه 25. در پاورقى «بحار الأنوار»، اين اشعار از «البداية و النهاية» «ابن كثير» شامى، به عنوان مناجاتى از امام سجاد عليه السّلام نقل شده است. (بحار الأنوار، جلد 46، صفحه 84).