جالب اين كه: امام در ادامه بحث به شرح حال اين همسايگان يعنى استخوانهاى پوسيده مى‌پردازد و با تعبيرات بسيار ظريف و آموزنده‌اى آن را توضيح مى‌دهد.

مى‌فرمايد: «آنها همسايگانى هستند كه هيچ صدايى را پاسخ نمى‌گويند و در برابر هجوم ستمگران كمكى براى نجات همسايه خود نمى‌كنند؛ و به گريه‌ها اعتنا ندارند!» (فهم جيرة لا يجيبون داعيا و لا يمنعون ضيما [1] و لا يبالون مندبة [2]).

اضافه بر اين چنان نسبت به همه چيز بى‌تفاوتند كه «نه از بارش باران خوشحال مى‌شوند، نه از قحطى مأيوس و ناراحت، همه گرد هم‌اند ولى تنهايند؛ همسايگان نزديكند ولى از هم دورند، در كنار هم‌اند ولى هيچ‌گاه به ديدار هم نمى‌روند؛ نزديكند، اما با هم تماس نمى‌گيرند» (إن جيدوا [3] لم يفرحوا و ان قحطوا لم يقنطوا جميع و هم آحاد، و جيرة [4] و هم ابعاد، متدانون لا يتزاورون، و قريبون لا يتقاربون).

به راستى وضع آنها عبرت‌انگيز است، همه چيز آنها با مردم دنيا متفاوت است؛ تا ديروز با هم بودند و به كمك هم برمى‌خاستند و به استقبال سالهاى پر نعمت مى‌رفتند و از خشكسالى در وحشت بودند و از راه‌هاى دور و نزديك به ديدار هم مى‌شتافتند ولى امروز خبرى نيست. در كنار هم‌اند اما كمترين خبرى از يكديگر ندارند، قبرهاى آنها به هم چسبيده، اما گويى فاصله‌ها از مشرق تا به‌

[1] «ضيم» مفهوم مصدرى و اسم مصدرى دارد و به معنى ظلم است.

[2] «مندبه» از مادّه «ندبه» به معنى گريه است.

[3] «جيدوا» از مادّه «جود» (بروزن قوم) به معنى ريزش فراوان باران است.

[4] «جيره» جمع «جار» به معنى همسايه است و غالبا به «جيران» جمع بسته مى‌شود.