(در اين شرايط) بعد از تو كسى نيست كه به او مراجعه كنند» (إنّك متى تسر إلى هذا العدوّ بنفسك، فتلقهم فتنكب‌ [1]، لا تكن للمسلمين كانفة [2] دون أقصى بلادهم. ليس بعدك مرجع يرجعون إليه).

اشاره به اين كه هر گاه تو در ميدان جنگ كشته شوى تا مردم بخواهند با ديگرى بيعت كنند جامعه اسلامى فاقد مركزيّت مى‌شود و مناطق دور دست كه از همه جا آسيب پذيرترند متلاشى مى‌شود، سپس به ساير بلاد سرايت خواهد كرد.

و از آن جا كه همواره در مسائل اجتماعى نفى بايد توأم با اثبات باشد تا خلأ اجتماعى پيدا نشود امام عليه السّلام بعد از آن كه مى‌فرمايد: «خودت به ميدان نرو» راه چاره را به او نشان مى‌دهد و مى‌گويد: «مرد جنگ آزموده‌اى را به سوى آنها بفرست و گروهى كه امتحان خود را (در جنگها) داده‌اند و خير خواهند با او همراه ساز، اگر خداوند پيروزى نصيب كند همان است كه تو مى‌خواهى، و اگر شكل ديگرى رخ داد (اشاره به اين كه شكست دامن مسلمين را بگيرد) تو پشتيبان مردم و پناهگاه مسلمين خواهى بود (و مى‌توانى با اعزام نيروهاى جديد كنترل اوضاع را بدست بگيرى و بر دشمن پيروز شوى) (فآبعث إليهم رجلا محربا [3]، و احفز [4] معه أهل البلاء [5] و النّصيحة، فإن أظهر اللّه فذاك‌

[1] «تنكب» از مادّه «نكب» (بر وزن نخل) به معنى انحراف از مسير است ولى در عبارت بالا كنايه از شكست خوردن و كشته شدن است.

[2] «كانفه» از مادّه «كنف» (بر وزن ظرف) به معنى حفظ كردن آمده است بنابر اين «كانفه» به شخص يا چيزى مى‌گويند كه پناهگاه باشد و افرادى را حفظ كند.

[3] «محرب» از مادّه «حرب» به معنى كسى است كه جنگ جو و شجاع باشد.

[4] «احفز» از مادّه «حفز» (بر وزن نبض) به معنى فرستادن با سرعت و شدت است.

[5] «بلاء» به معنى آزمايش است و «اهل البلاء» به معنى افراد آزموده و مجرّب مى‌باشد.