گرفته، دشمنان از توجّه به نقاط آسيب پذير و اسرار آنها منع مى‌كند تا نتوانند ضربه سنگينى بر مسلمين وارد سازند.

سپس براى دلگرمى بيشتر و بيان شاهد زنده مى‌افزايد: «آن كس كه آنها را در آن هنگام كه اندك بودند و كسى به كمك آنان نمى‌شتافت يارى كرد و در آن موقع كه به خاطر كمى نفرات قدرت دفاع از خود را نداشتند، از آنها دفاع نمود، زنده است و هرگز نمى‌ميرد!» (و هم اكنون يارى مسلمين را بر عهده دارد) (و الّذي نصرهم، و هم قليل لا ينتصرون، و منعهم و هم قليل لا يمتنعون، حيّ لا يموت‌ [1]).

اشاره به اين كه آن روز كه مسلمانان در ظاهر بسيار ضعيف و از نظر عدّه در اقليّت بودند خدا آنها را يارى كرد، امروز كه بحمد اللّه حوزه اسلام گسترده شده و گروههاى عظيمى زير پرچم اسلام گرد آمده‌اند به يقين مشمول يارى حق خواهند بود و شكست نمى‌خورند، چون حامى آنها خداست و هميشه زنده و جاويدان است.

ما به هر موجودى تكيه كنيم با گذشت زمان گرد و غبار ضعف و فتور و سستى بر آن مى‌نشيند و سرانجام فانى مى‌شود، آن كه هميشه باقى است و ضعف و فتورى در قدرتش راه نمى‌يابد ذات پاك خداست كه بايد در همه حال تكيه بر او كرد.

سپس امام عليه السّلام با اين مقدمه وارد ذى المقدمه و بيان نتيجه مى‌شود و به «عمر» تأكيد مى‌كند شخصا در ميدان جنگ شركت نكند و دليل روشنى براى آن ذكر مى‌فرمايد كه در موارد مشابه آن نيز كاملا قابل قبول است، مى‌فرمايد:

«اگر تو خود به سوى دشمن حركت كنى و در ميدان نبرد با آنها رو به رو شوى و مغلوب گردى پناهگاهى براى مسلمين در شهرهاى دور دست باقى نمى‌ماند، و

[1] جمله بالا «و الذي نصرهم ...» مبتد است و جمله «حىّ لا يموت» خبر آن مى‌باشد.