يعيا [1] لسانه، و بيت لّاتهدم أركانه، و عزّ لا تهزم أعوانه).

در جمله اوّل اشاره به هدايت قرآن در هر زمان و هر مكان و در هر شرايط و هر دوران مى‌نمايد، گر چه ظاهرا خاموش است ولى با صد زبان، پيوسته سخن مى‌گويد و هر كس در كنار آن بنشيند و گوش هوش به آن بسپارد آواز قرآن را مى‌شنود كه درس‌هاى زندگى سعادت بخش را پيوسته در گوش انسانها فرو مى‌خواند.

جمله «لا يعيا لسانه» (زبانش خسته و ناتوان نمى‌شود) ممكن است اشاره به اين باشد كه گذشت زمان هرگز حقايق قرآن را كهنه نمى‌كند، و چنانكه در روايات وارد شده همواره تازه و شاداب است‌ [2].

و در جمله دوّم اشاره به نكته ديگرى مى‌كند و آن مسأله حافظيّت قرآن است، همان گونه كه يك خانه مستحكم كه داراى ستون‌هاى استوار است اهل خود را از گزند حوادث، گرما، سرما، حيوانات درنده و دشمنان و سارقان حفظ مى‌كند، قرآن مجيد نيز پيروان خود را در چنبر تعليمات خود گرفته و از انحراف و گمراهى و وسوسه خناسان و دستبرد شياطين محفوظ مى‌دارد.

و در سوّمين جمله به اين حقيقت اشاره مى‌فرمايد كه هر كس در سايه قرآن قرار گيرد و به يارى قرآن برخيزد، قدرتى شكست‌ناپذير مى‌شود، چرا كه قدرت هدايت قرآن از قدرت خداوند سرچشمه گرفته و قدرت خداوند شكست‌ناپذير است، و به مصداق « «إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ» [3]؛ اگر

[1] «يعيى» از مادّه «عىّ» (بر وزن حىّ) به معنى خسته شدن و ناتوان گشتن است و به گفته «راغب» در «مفردات» در اصل به معنى ناتوانى و عجزى است كه بر اثر راه رفتن زياد به جسم انسان عارض مى‌شود سپس به هر نوع عجز و ناتوانى و تعب اطلاق شده است.

[2] اين سخن در حديثى از امام صادق عليه السّلام نقل شده است كه فرمود: «هو في كلّ زمان جديد و عند كلّ قوم غضّ إلى يوم القيامة». (بحار الانوار، جلد 2، صفحه 280).

[3] آل عمران، آيه 160.