سپس امام عليه السّلام ياران خود را مخاطب ساخته مى‌فرمايد: «آيا هرگز به شما خبر رسيده كه دنيا فديه‌اى براى يكى از آنها داده باشد و (تا او را از مرگ يا سكرات آن) رهايى بخشيده باشد؟ يا كمكى به آنها در اين مسير كند؟ يا حدّ اقل هم‌نشين خوبى براى آنان باشد» (فهل بلغكم أنّ الدّنيا سخت‌ [1] لهم نفسا بفدية، أو أعانتهم بمعونة، أو أحسنت لهم صحبة).

آرى نه نجات كامل يا كمكى در اين راه، و نه حتّى مصاحبت شايسته با يك نفر هم از اين همه، دنيا نداشته است، آيا اين درس عبرت بزرگى براى همه شما نيست؟! سپس مى‌افزايد: نه تنها به آنها كمكى نكرد و به فدائيان خود نظر مرحمتى ننمود «بلكه به عكس آنها را زير آفتهاى گوناگون پوشانيد و طوق حوادث دردناك و كوبنده را برگردنشان افكند و با انواع شدائد و مشكلات، آنها را ذليل نمود و به صورت، به خاك افكند و پايمالشان كرد و به يارى گردش روزگار بر ضدّ آنها برخاست». (بل أرهقتهم‌ [2] بالقوادح‌ [3] و أوهقتهم‌ [4] بالقوارع‌ [5] وضعضعتهم‌ [6] بالنّوائب و عفّرتهم‌ [7] للمناخر و وطئتهم بالمناسم‌ [8]

[1] «سخت» از مادّه «سخاوت» به معنى بخشش است.

[2] «ارهقت» از مادّه «ارهاق» به معنى پوشانيدن چيزى با قهر و غلبه است.

[3] «قوادح» جمع «قادحة» به معنى آفت است.

[4] «أوهقت» از مادّه «وهق» (بروزن رمق) گرفته شده كه به معنى طوقى است كه بر گردن حيوان مى‌اندازند.

[5] «قوارع» جمع «قارعه» به معنى حوادث سخت و كوبنده است.

[6] «ضعضعت» از مادّه «ضعضعة» به معنى خوار و ذليل كردن و گاه به معنى نابود ساختن است.

[7] «عفّرت» از مادّه «تعفير» به معنى خاك مال كردن و به خاك افكندن است.

[8] «المناسم» جمع «منسم» (به كسر ميم) به معنى قسمت پايين پاى شتر است.