فيها ديمة [1] رخاء إلّا هتنت‌ [2] عليه مزنة [3] بلاء).

و به همين دليل «جاى تعجب نيست كه هر گاه صبحگاهان به يارى كسى برخيزد، شامگاهان خود را ناشناس و بيگانه نشان دهد و اگر در يك طرف شيرينى و گوارايى داشته باشد در سوى ديگر تلخى به بار مى‌آورد و مرگ مى‌آفريند» (و حرىّ إذا اصبحت له منتصرة ان تمسى له متنكّرة و إن جانب منها اعذوذب‌ [4] و احلولى‌ [5]، أمرّ منها جانب فأوبى‌ [6]).

آرى! چنين است طبيعت زندگى اين دنياى مادّى، و هميشه چنين بوده و خواهد بود كه تلخ و شيرين، پيروزى و شكست، زندگى و مرگ، به زودى جاى خود را با يكديگر عوض مى‌كنند و هيچ قدرتى نمى‌تواند مانع اين دگرگونيها گردد.

آن گاه در تأكيد همين معنى مى‌فرمايد: «هيچ كس از نعمتها و لذّات دنيا به آنچه خواسته است نمى‌رسد مگر اين كه (به زودى) مشكلات و سختى‌هايش او را به رنج مى‌افكند و شبى را در زير بال و پر امنيّت به سر نمى‌برد جز اين كه صبحگاهان، روى شهپرهاى لغزنده خوف قرار مى‌گيرد» (لا ينال امرؤ من غضارتها [7] رغبا إلّا أرهقته‌ [8] من نوائبها تعبا! و لا يمسى منها في جناح‌

[1] «ديمة» از مادّه «دوام» به معنى بارانى است كه به طور مستمرّ و آرام و خالى از رعد و برق فرو مى‌بارد.

[2] «هتنت» از مادّه «هتن» (بروزن حتم) به معنى فرو باريدن پى در پى است.

[3] «مزنة» به معنى قطعه ابر روشن و باران زاست.

[4] «اعذوذب» از مادّه «عذب» به معنى گوارائى است.

[5] «احلولى» از مادّه «حلو» به معنى شيرينى است.

[6] «أوبى» از مادّه «وبى» به معنى بيمارى و هلاكت است.

[7] «غضارة» از مادّه «غضر» (بروزن نذر) (به معنى فراوان ساختن نعمت) به معنى فراوانى نعمت و راحت بودن زندگى است.

[8] «أرهقت» از مادّه «رهق» (بروزن شفق) به معنى پوشاندن چيزى با قهر و غلبه است.