أمن إلّا أصبح على قوادم‌ [1] خوف).

آرى! فاصله زمانى و مكانى خوشبختى و بدبختى در دنيا بسيار كم است، گاه در آغاز شب بساط عيش و نوش را گسترده، غرق لذّت و شادى است ولى با گذشتن يك شب، صبحگاهان، فرياد شيون بر مرگ عزيزانش از همان خانه پر زرق و برق برمى‌خيزد و گاه به دست نزديكترين دوستان و محافظانش جام تلخ و زهرآلود مرگ را سر مى‌كشد.

باز در ادامه اين سخن، از فريب و فناى دنيا توصيف گوياترى فرموده مى‌گويد:

«دنيا بسيار فريبنده است و آنچه در آن است فريب و نيرنگ است، فناپذير است و هر كس در آن است نيز فانى مى‌شود، و همه زاد و توشه‌هاى آن، جز زاد و توشه تقوا، بيهوده است، هر كس به مقدار كفايت از مواهب دنيا قانع شود آرامش بيشترى به دست مى‌آورد، و آن كس كه از آن بسيار طلبد وسيله نابودى خود را بيشتر فراهم ساخته است (اضافه بر اين) آنچه را به دست آورده به زودى از دست او مى‌رود!» (غرّارة، غرور ما فيها، فانية فان من عليها، لا خير في شي‌ء من أزوادها إلّا التّقوى. من أقلّ منها استكثر ممّا يؤمنه و من استكثر منها استكثر ممّا يوبقه‌ [2] و زال عمّا قليل عنه).

و به اين ترتيب امام عليه السّلام به دنبال آن توصيفهايى كه درباره تغيير و تحوّل نعمتها و جابه‌جايى قدرتها و نابودى موفقيّتها بيان مى‌دارد نتيجه مى‌گيرد كه‌

[1] «قوادم» جمع «قادمه» به معنى شهپرهايى است كه در قسمت جلو بال پرنده‌گان قرار دارد و معمولا بسيار لغزنده است.

[2] «يوبق» در اصل از مادّه «وبوق» (بر وزن نبوغ) به معنى هلاكت است بنا بر اين يوبق يعنى هلاك مى‌كند.